Τα Ημίγυμνα Πρωινά

Τον τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει μια καινούργια κατάσταση στη ζωή μου. Αποτέλεσμα αυτού είναι πολλά πρωτόγνωρα αισθήματα που προκαλούνται από αυτή. Κάθε φορά λοιπόν που τη σκέφτομαι το μυαλό μου πάει σε αυτό που μπορώ να περιγράψω μόνο ως "ημίγυμνα πρωινά" και από φόβο μην ξεχάσω αυτή την αίσθηση, από την περιέργεια μου να μάθω αν το έχει βιώσει και κάποιος άλλος και επιθυμώντας να δώσω μια ιδέα σε όσους δεν το γνωρίζουν αποφάσισα να γράψω για αυτό. 

Ας εξηγήσω όμως τι ακριβώς είναι αυτό που έχω εκθειάσει πριν αρχίσω καλά καλά να το αντιλαμβάνομαι εγώ η ίδια ή τουλάχιστον ας προσπαθήσω. Είναι η έκταση του ηλεκτρισμού, της σύνδεσης που έχεις με ένα άτομο σε τόσο μεγάλο βαθμό που μοιάζει σαν να δημιουργείται ένας καινούργιος δικό σας κόσμος, όπου πριν περιορίζεται από τους τύπους και τους γνωστούς. Με το που κλείνει λοιπόν η πόρτα, υπάρχετε μόνο εσείς στον απόλυτο βαθμό, δίχως πρέπει, δίχως ντροπές.
Και έτσι πίσω από τα κλειστά παντζούρια για να αποφευχθούν και τα τελευταία αδιάκριτα βλέμματα ο κόσμος γίνεται αυτό που δημιουργείται μεταξύ σας σε κάθε βλέμμα, σε κάθε άγγιγμα. Εκεί οι κανόνες του τόπου και του χρόνου σταματούν να υπάρχουν, το φως είναι πάντα απαλό και ένας καναπές ή ένα κρεβάτι μπορεί να γίνει σαν σανίδα ναυαγών, όλη η ζωή, όλη η πραγματικότητα των ανθρώπων που είναι πάνω της μέχρι να βρουν στεριά.
Εκεί λοιπόν όπου ό,τι και να θες προσπαθείς όσο λιγότερο να αφήσεις την σχεδία σου, όχι από ανάγκη αλλά από επιθυμία, μοιάζει σαν να έχει γίνει παύση στην αυγή διότι πίσω από τα παντζούρια το ημίφως σου δίνει αυτή την αίσθηση και επειδή τότε είναι πιο εύκολο να δημιουργηθεί αυτή η συνθήκη. Τα σώματα είναι μπλεγμένα σαν ένα όσο μακρυά ή κοντά και αν βρίσκονται και οι ψυχές αιωρούνται πάνω από αυτά χορεύοντας μεταξύ τους, πιο εύκολο να παρατηρηθούν από τον καπνό των τσιγάρων που απομακρύνεται από τις κινήσεις τους και διαλύεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Τότε η σωματική επαφή είναι μηδαμινή γιατί τόση είναι και η σημασία της, ένα χέρι που τρέχει πάνω σε μια γυμνή πλάτη, δάχτυλα που σχηματίζουν σχέδια πάνω σε ένα στήθος, ένα στιγμιαίο φιλί (πιο σύντομο από αυτό που ανταλλάσσεται μπροστά στα αδιάκριτα βλέμματα). Και οι λέξεις που ακούγονται δεν είναι πολλές αφού ούτε εκείνες μπορούν να συγκριθούν με το τι συμβαίνει.
 Δυστυχώς όμως ποτέ δεν είναι αρκετό, πάντα σε αφήνει να θες και μια ακόμη στιγμή. Δεν ξέρω αν αυτή η αίσθηση δημιουργείται από την περίεργη, έντονη σύνδεση με τον άνθρωπο που επιθυμείς να έχεις κοντά σου ή από το γεγονός πως είσαι ο εαυτός σου περισσότερο από ό,τι συνήθως, σαν να γδύνεσαι ψυχή τε και σώματι. Μέσα στην σχεδόν απόλυτη ηρεμία υπάρχει και μια υπόνοια φόβου, γνωρίζοντας πως κάθε φορά δίνεις περισσότερα "όπλα" για να πληγωθείς, που καθιστά την ηρεμία ακόμη πιο όμορφη αφού ο φόβος αυτός τροφοδοτεί την αδρεναλίνη σου ελάχιστα, τόσο όσο για να ποτίσει τις σκέψεις σου και η παρατηρητικότητα σου να αντιλαμβάνεται λίγο περισσότερα.
Πλέον ευτυχώς ή δυστυχώς δεν θα επιθυμούσα κάποιον που να μην μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτό διότι δεν θεωρώ πως θα το αντάλλαζα με κάτι άλλο. Αν με ρωτούσες όμως ούτε θα επιθυμούσα να το βιώνω πιο συχνά από φόβο μην χάσει την ακατέργαστη ομορφιά του και από ανησυχία μην με καταναλώσει τόσο πολύ που η υπόλοιπη ζωή να φαίνεται τουλάχιστον άχρωμη. Όπως όλα τα ναρκωτητά η μεγάλη δώση σε σκοτώνει, οπότε αποφασίζω να μείνω στο όσο χρειάζομαι για να παρατηρώ τον κόσμο σαν όνειρο μερικές μέρες μετά.
https://www.youtube.com/watch?v=tLqfkSTtEAI