Τα παιδιά της πόλης έχουν τασεις φυγής

Αυτό που ακούω περισσότερο από τους γύρω μου τον τελευταίο καιρό είναι κάποιο παράπονο που ένα ακόμη καλοκαίρι ήρθε στο τέλος του.
Το καλοκαίρι ή όπως το περιγράφω πλέον εγώ "την εποχή που τα παιδιά της πόλης έχουν τάσεις φυγής" είναι ένα περίεργο χρονικό διάστημα. Όλοι όσοι ξέρω που μένουν στην Αθήνα προσπαθούν να φύγουν με κάθε δυνατό τρόπο. Όσοι δεν είναι από την Αθήνα ή δεν μένουν πλέον μόνιμα εδώ δεν βιώνουν το ίδιο φαινόμενο. Σαν να πρόκειται για ένα μικρόβιο που κολλάς όσο μεγαλώνεις στην πρωτεύουσα και σου περνάει μόλις απομακρύνεσαι.
Για τους τυχαιρους Αθηναίους είναι πολύ πιο εύκολο οπότε το θεωρούν δεδομένο, οι άτυχοι όμως όσο περνάει ο καιρός και δεν βρίσκουν διέξοδο τόσο πιο απελπισμένα ψάχνουν και το νησί γίνεται το σπίτι του φίλου στην επαρχία σε μια εξίσου γκρίζα πόλη, που η μόνη διαφορά είναι ότι έχει δίπλα την θάλασσα.
Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που το παρατήρησα τόσο έντονα. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι έμαθα να αγαπώ την Αθήνα ή το ότι ήθελα να αποφύγω το εξοχικό μου όμως δεν έβρισκα κάποιον να καταλαβαίνει την ανάγκη μου να μεινω. Το σκέφτηκα λοιπόν και δημιούργησα δύο θεωρίες για να εξηγήσω αυτό το φαινόμενο. Το καλοκαίρι είναι ο κατάλληλος καιρός για την αγαπημένη ασχολία των Αθηναίων, να δειχθούν. Να φύγουν για να δείξουν πόσο τέλεια ζωή έχουν και πόσο ωραίες διακοπές περνάνε, να μαυρίσουν για να αποδείξουν πόσες δραστηριότητες έκαναν κάτω από τον ήλιο ακόμη και αν απλά ήταν καθηλωμένοι σε μια ξαπλώστρα τις ώρες, να συλλέξουν ιστορίες για να αντιμετωπίσουν τα κρύα του χειμώνα, ισως λίγο πιο φαντασμαγορικές από ο,τι πραγματικά έζησαν. Και άμα βγάλουν αρκετές φωτογραφίες, μαζέψουν αρκετά "μου αρέσει" και το μαύρισμα τους κρατήσει λίγο περισσότερο από των υπολοίπων κέρδισαν. Έχουν μάθει όλοι ποσο ωραίες διακοπές πέρασαν με το να ασχολούνται με το κινητό τους.
Αλλά δεν θέλω να τους κρίνω όλους αρνητικά και να κολλήσω την ετικέτα του ρηχού χωρίς λόγο. Ίσως είναι κάτι άλλο που τους κυνηγάει μέχρι να φύγουν. Κάτι χειρότερο από την ζέστη, κάτι που προσαρμόζεται στα μέτρα του καθενός και κάνει τους ανθρώπους διατεθημένους να απομακρυνθούν πάση θυσία. Ίσως είναι η ίδια η πόλη που μεγαλώνουν, γίνεται ένα τέρας που εντείνει τους φόβους τους και τους κάνει να την αφήνουν κάθε φορά που έχουν την επιλογή. Ή τα φαντάσματα που έχουν δημιουργήσει εκεί είναι τόσα που δεν αντέχουν να τα αντιμετωπίσουν και όταν σπάει η ρουτίνα και έχουν χρόνο να σκεφτούν φεύγουν για να ησυχάσουν τις σκέψεις τους.
Λογικά κάποιοι θα θεωρήσουν πως υπερβάλλω αλλά προς υπεράσπιση μου το γράφω αυτό σε μια ξαπλώστρα σε κάποιο νησί και κάθε λίγο εύχομαι να ήμουν στη Αθήνα. Τι αχάριστο ε; Έχω την δυνατότητα να πάω διακοπές, να έχω εξοχικό, είμαι από "τους τυχερούς" όπως τους χαρακτήρισα παραπάνω και όμως θέλω να φύγω ή πιο συγκεκριμένα να γυρίσω. Δεν μπορώ να ξέρω τον λόγο που όλοι θέλουν να απομακρυνθούν αλλά μπορώ να προσπαθήσω να εξηγήσω την επιθυμία μου να μείνω και ίσως δικαιολογήσω λίγο αυτή την αχαριστία. Φέτος ήταν, είναι οι τελευταίες στιγμές πριν αλλάξει ο τελευταίος παράγοντας της παιδικής μου ηλικίας οπότε θέλω να τον απολαύσω όσο περισσότερο γίνεται πριν τελειώσει, κάτι που δεν μπορώ να κάνω από μακριά, επιπλέον είχα ανοιχτές υποθέσεις από τις οποίες δεν ήθελα να απομακρυνθώ πλέον αλλά να τις λύσω και τέλος είχα ανθρώπους πλέον που με κρατούσαν εκεί περισσότερα από εκείνους που με τραβούσαν μακρυά.
Για να δώσω έναν επίλογο λοιπόν πριν αρχίσω να επαναλαμβάνομαι και πριν γίνει πιο προσωπικό από ότι είχα σκοπό του χρόνου δώστε στην Αθήνα μια ευκαιρία ίσως καταλάβετε πιο εύκολα αυτό που προσπαθώ να περιγράψω αλλά ακόμη και αυτό να μην συμβεί σίγουρα θα σας εκπλήξει ευχάριστα άμα δεν υπάρχει εξ' αρχής αρνητική προκατάληψη. Διότι τα πάντα αλλάζουν συμφωνα με την πλευρά που επιλέγεις να τα δεις.