Το πρωί είχα μείνει στο κρεβάτι μου, αρκετές ώρες αφότου είχα ξυπνήσει, βλέποντας τον ήλιο να τρέχει στα σεντόνια και σκεφτόμουν πόσο δεν θα ήθελα να αντιμετωπίσω τον κόσμο σήμερα. Περίεργη έως και άσχημη θα χαρακτήριζα αυτή τη σκέψη για το κρεβάτι αλλά θεωρώ δυστυχώς περνάει σε όλους σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Βρήκα λοιπόν αρκετές ώρες αργότερα τον εαυτό μου σε μια παραλία θεωρώντας τη το δεύτερο καλύτερο μέρος να κρυφτώ από τον κόσμο μετά από το κρεβάτι μου. Πως όμως έφτασα εδώ; Τι οδήγησε τα βήματα μου σε μία παραλία ένα απόγευμα Φλεβάρη;
Θεωρώ πως είναι το αίσθημα που με κατακλύζει τις τελευταίες μέρες. Σαν κάποιος να με σφίγγει και να μην μου αφήνει αρκετό αέρα για να αναπνεύσω, αρκετό φως για να δω. Με παρατάει να ψάχνω στα τυφλά πασχίζοντας για μιαν ανάσα, για λίγο περισσότερο οξυγόνο. Το περίεργο είναι πως γνωρίζω ακριβώς τι με πνίγει, δεν χρειάζεται να σπαταλήσω ολόκληρες ώρες σκέψεων για να το βρω ή να το καταλάβω. Είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος. Και πως μπορώ να το διορθώσω αυτό; Ή έστω να το αλλάξω; Με τρομοκρατεί σε σημείο να παγώνω η ευκολία του να σχεδιάζει την ζωή μου πριν την ζήσω. Το τι θα κάνω και πως, το πως θα νιώσω και γιατί, το πότε φαίνεται σαν να το ξέρουν όλοι για μένα εκτός από εμένα. Δίχως να με ρωτήσουν αν θέλω, δίχως να καθίσουν να επηρεαστούν έστω και λίγο από τις σκέψεις και τα όνειρα μου. Το φυσικό είναι αυτό που έχουν σχεδιάσει και όλοι ακολουθούν την φυσική πορεία κάποια στιγμή όσο και αν αργήσουν. Είναι σαν την παραλία που βρίσκομαι ή θα είσαι βότσαλο και όσο και αν διαφέρεις θα παραμείνεις βότσαλο ή θα είσαι σκουπίδι, παράταιρο στην αφθονία των βότσαλων, χαλώντας την αρμονία τους και το μόνο που θα σκέφτονται για σένα είναι ποιος ανεύθυνος σε άφησε εκεί ή ποιο κύμα σε ξέβρασε στην ακτή
Στην παραλία λοιπόν όπου είναι από τις λίγες φορές που ο ήχος των κυμάτων δεν καταφέρνει να με ηρεμήσει οι σκέψεις μου παίρνουν έναν ακόμη πιο σκοτεινό δρόμο καθώς ο ήλιος κατεβαίνει σιγά, σιγά από τον ουρανό. Γιατί με ενδιαφέρει τόσο πολύ τι θα είμαι; Κανονικά δεν θα έπρεπε να με ενοχλούν τα σχέδια του κόσμου για μένα και απλώς να συγκεντρώνομαι στα δικά μου. Και όμως με νοιάζει και με τρομάζει και ανησυχώ στην απάντηση αυτού του μεγάλου "γιατί" διότι θα χρειαστεί να παραδεχτώ πως είμαι βότσαλο. Εξάλλου και εγώ δεν έχω την τάση να σχεδιάζω την κατάληξη των ιστοριών των ανθρώπων γύρω μου; Με ενοχλεί αυτό που βρίσκω σε μένα ή η ύπαρξή του στους άλλους; Δυστυχώς νομίζω και τα δύο. Επειδή όσο και αν με ενοχλεί αυτό το σκοτεινό στοιχείο μέσα μου δεν είναι το πρώτο που βρίσκω ή το χειρότερο και μάλιστα κάποια τα έχω αποδεχτεί σαν στολίδια. Όμως η ύπαρξη του σε άλλους είναι αυτό που με τρελαίνει διότι είναι αναπόφευκτο έτσι να μοιραστώ ένα κομμάτι του σκοταδιού μου, να ταυτιστώ μέσω αυτού με άλλους (όχι αναγκαστικά ανθρώπους που εκτιμώ ή τουλάχιστον συμπαθώ). Είναι αστείο πόσο ανούσια φαίνεται η διαφθορά ή η καταστροφή μου μπροστά στην έλλειψη της διαφορετικότητας μου. Οπότε λοιπόν εμφανίζεται η σκέψη στο μυαλό μου ότι δεν είναι τόσο απεχθές να είσαι σκουπίδι μέσα σε τόσα βότσαλα.
Όσο το σκέφτομαι λοιπόν αυτό τόσο μεγαλύτερη γίνεται η επιθυμία μου να φωνάξω και τόσο περισσότερο μοιάζει σαν τελευταία επιλογή. Και ίσως, το πιο πιθανό, αυτή η κραυγή θα χαθεί σε τούτη την ερημική και κρύα παραλία που ολοένα σκοτεινιάζει αλλά ίσως, μια μικρή ελπίδα, θα βρίσκεται κάπου εδώ κάποιος τόσο απελπισμένος όσο εγώ και θα απαντήσει με μια δεύτερη κραυγή για να δείξει πως δεν είμαστε τόσο μόνοι.
Θεωρώ πως είναι το αίσθημα που με κατακλύζει τις τελευταίες μέρες. Σαν κάποιος να με σφίγγει και να μην μου αφήνει αρκετό αέρα για να αναπνεύσω, αρκετό φως για να δω. Με παρατάει να ψάχνω στα τυφλά πασχίζοντας για μιαν ανάσα, για λίγο περισσότερο οξυγόνο. Το περίεργο είναι πως γνωρίζω ακριβώς τι με πνίγει, δεν χρειάζεται να σπαταλήσω ολόκληρες ώρες σκέψεων για να το βρω ή να το καταλάβω. Είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος. Και πως μπορώ να το διορθώσω αυτό; Ή έστω να το αλλάξω; Με τρομοκρατεί σε σημείο να παγώνω η ευκολία του να σχεδιάζει την ζωή μου πριν την ζήσω. Το τι θα κάνω και πως, το πως θα νιώσω και γιατί, το πότε φαίνεται σαν να το ξέρουν όλοι για μένα εκτός από εμένα. Δίχως να με ρωτήσουν αν θέλω, δίχως να καθίσουν να επηρεαστούν έστω και λίγο από τις σκέψεις και τα όνειρα μου. Το φυσικό είναι αυτό που έχουν σχεδιάσει και όλοι ακολουθούν την φυσική πορεία κάποια στιγμή όσο και αν αργήσουν. Είναι σαν την παραλία που βρίσκομαι ή θα είσαι βότσαλο και όσο και αν διαφέρεις θα παραμείνεις βότσαλο ή θα είσαι σκουπίδι, παράταιρο στην αφθονία των βότσαλων, χαλώντας την αρμονία τους και το μόνο που θα σκέφτονται για σένα είναι ποιος ανεύθυνος σε άφησε εκεί ή ποιο κύμα σε ξέβρασε στην ακτή
Στην παραλία λοιπόν όπου είναι από τις λίγες φορές που ο ήχος των κυμάτων δεν καταφέρνει να με ηρεμήσει οι σκέψεις μου παίρνουν έναν ακόμη πιο σκοτεινό δρόμο καθώς ο ήλιος κατεβαίνει σιγά, σιγά από τον ουρανό. Γιατί με ενδιαφέρει τόσο πολύ τι θα είμαι; Κανονικά δεν θα έπρεπε να με ενοχλούν τα σχέδια του κόσμου για μένα και απλώς να συγκεντρώνομαι στα δικά μου. Και όμως με νοιάζει και με τρομάζει και ανησυχώ στην απάντηση αυτού του μεγάλου "γιατί" διότι θα χρειαστεί να παραδεχτώ πως είμαι βότσαλο. Εξάλλου και εγώ δεν έχω την τάση να σχεδιάζω την κατάληξη των ιστοριών των ανθρώπων γύρω μου; Με ενοχλεί αυτό που βρίσκω σε μένα ή η ύπαρξή του στους άλλους; Δυστυχώς νομίζω και τα δύο. Επειδή όσο και αν με ενοχλεί αυτό το σκοτεινό στοιχείο μέσα μου δεν είναι το πρώτο που βρίσκω ή το χειρότερο και μάλιστα κάποια τα έχω αποδεχτεί σαν στολίδια. Όμως η ύπαρξη του σε άλλους είναι αυτό που με τρελαίνει διότι είναι αναπόφευκτο έτσι να μοιραστώ ένα κομμάτι του σκοταδιού μου, να ταυτιστώ μέσω αυτού με άλλους (όχι αναγκαστικά ανθρώπους που εκτιμώ ή τουλάχιστον συμπαθώ). Είναι αστείο πόσο ανούσια φαίνεται η διαφθορά ή η καταστροφή μου μπροστά στην έλλειψη της διαφορετικότητας μου. Οπότε λοιπόν εμφανίζεται η σκέψη στο μυαλό μου ότι δεν είναι τόσο απεχθές να είσαι σκουπίδι μέσα σε τόσα βότσαλα.
Όσο το σκέφτομαι λοιπόν αυτό τόσο μεγαλύτερη γίνεται η επιθυμία μου να φωνάξω και τόσο περισσότερο μοιάζει σαν τελευταία επιλογή. Και ίσως, το πιο πιθανό, αυτή η κραυγή θα χαθεί σε τούτη την ερημική και κρύα παραλία που ολοένα σκοτεινιάζει αλλά ίσως, μια μικρή ελπίδα, θα βρίσκεται κάπου εδώ κάποιος τόσο απελπισμένος όσο εγώ και θα απαντήσει με μια δεύτερη κραυγή για να δείξει πως δεν είμαστε τόσο μόνοι.
