Έχω παρατηρήσει πως ο άνθρωπος θα κάνει τα πάντα για να αποφύγει τις σκέψεις που τον βασανίζουν. Θα φτάσει στα άκρα. Θα γίνει ακόμη και αυτοκαταστροφικός για να μην τις επεξεργαστεί, για να μην ψάξει το λόγο ύπαρξης τους και το ερέθισμα που τις προκάλεσαν. Γιατί συμβαίνει αυτό στο είδος μας; Τι πιο τρομαχτικό μπορεί να έχουν οι σκέψεις μας που η αποφυγή τους να είναι άξια της ακεραιότητας μας, σωματικής ή πνευματικής
Πριν ξεκινήσω θεωρώ πως πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Όταν μιλάω για αυτοκαταστροφή εννοώ κάτι τόσο απλό όσο μια μικρή ανεπαίσθητη πράξη μέχρι κάτι τόσο περίπλοκο όσο μια εξάρτηση.
Το πρώτο είναι σχετικά απλό στην εξήγηση όσο θεωρώ και στην κατανόηση διότι είναι κάτι που όλοι λίγο ή πολύ κάνουμε. Όταν θέλουμε να καθηλώσουμε το μυαλό μας στη γενικότητα, στην αδράνεια έτσι ώστε να μην σκεφτούμε τίποτα ουσιαστικό κάνουμε μια επαναλαμβανόμενη πράξη που αρκετές φορές ούτε που γίνεται αντιληπτή. Εγώ για παράδειγμα πειράζω τα νύχια μου. Αρκετοί σε συζητήσεις μας πάνω στο θέμα μου έχουν πει ότι ξύνονται ή ότι παίζουν με τα μαλλιά τους όμως θεωρώ ότι μπορεί να είναι και το συνεχόμενο κούνημα του ποδιού. Πιστεύω πως αυτό συμβαίνει γιατί ασυνείδητα συγκεντρώνουμε το μυαλό μας τόσο πολύ σε αυτή την πράξη που δεν μπορεί να δώσει την απαραίτητη προσοχή σε οτιδήποτε άλλο. Τι γίνεται όμως όταν αυτό πλέον δεν είναι αρκετό; Ή όταν αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε είτε σκέψη είτε πρόβλημα είναι τόσο επιτακτικά που δεν ξεγελιέται το μυαλό με μία ασήμαντη πράξη;
Τότε ξεκινάει κάτι πολύ διαφορετικό. Για πολλοί αν όχι όλοι δοκίμασαν ποτό ή τσιγάρο για την παρέα αλλά κάποιοι άρχισαν να το χρησιμοποιούν πιο συχνά για εντελώς διαφορετικό λόγο. Προσπαθώντας να μην μιλήσω για όσα δεν ξέρω και δεν καταλαβαίνω, μέσα από τις εμπειρίες μου,από όσα ζω και αισθάνομαι ξέρω πως αρκετές φορές χρειάζομαι το ποτό για να θολώσει τα όρια στο μυαλό μου και τις αναμνήσεις μου όπως και μια κούπα καφέ για την θαλπωρή που με αγκαλιάζει σε κάθε γουλια. Και τώρα τελευταία αποζητώ την ηρεμία που θα μου προσφέρει το τσιγάρο με κάθε βαθιά ρουφηξιά για να τελειώσει. Παρόλα αυτά ξέρω, όπως και εσείς άλλωστε, ότι αυτά κάθε άλλο παρά καλό μου κάνουν και ενώ μου δίνουν μια περιοδική αποφυγή από όσα με κυνηγούν μετά έρχονται και με στοιχειώνουν ακόμη χειρότερα. Δυστυχώς όμως συνεχίζω να τα καταναλώνω και να τα χρειάζομαι σε συχνά χρονικά διαστήματα. Σας ζήτω λοιπόν να σκεφτείτε όχι γιατί ξεκινήσατε κάτι που ξέρετε ότι σας κάνει κακό αλλά γιατί πήρε μεγάλες διαστάσεις και το χρειάζεστε τόσο έντονα πλέον. Πιστεύω πως είναι για να ξεχάσουμε τα κομμάτια του εαυτού μας για τα οποία δεν είμαστε τόσο περήφανοι, όπως και τα λάθη του παρελθόντος, για όσα όνειρα μεγάλα ή μικρά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ και πάντα ένα μέρος του εαυτού μας θα κατηγορεί εμάς τους ίδιους για το οτι δεν προσπαθήσαμε αρκετά, για όσα μας δυσκολεύουν αλλά είναι πέρα από τις δυνάμεις μας, για όσα προβλήματα έμειναν άλυτα, για όσες απαντήσεις δεν πήραμε ή δεν δώσαμε, για όσους ανθρώπους χάσαμε με οποιονδήποτε τρόπο.
Πριν ξεκινήσω θεωρώ πως πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Όταν μιλάω για αυτοκαταστροφή εννοώ κάτι τόσο απλό όσο μια μικρή ανεπαίσθητη πράξη μέχρι κάτι τόσο περίπλοκο όσο μια εξάρτηση.
Το πρώτο είναι σχετικά απλό στην εξήγηση όσο θεωρώ και στην κατανόηση διότι είναι κάτι που όλοι λίγο ή πολύ κάνουμε. Όταν θέλουμε να καθηλώσουμε το μυαλό μας στη γενικότητα, στην αδράνεια έτσι ώστε να μην σκεφτούμε τίποτα ουσιαστικό κάνουμε μια επαναλαμβανόμενη πράξη που αρκετές φορές ούτε που γίνεται αντιληπτή. Εγώ για παράδειγμα πειράζω τα νύχια μου. Αρκετοί σε συζητήσεις μας πάνω στο θέμα μου έχουν πει ότι ξύνονται ή ότι παίζουν με τα μαλλιά τους όμως θεωρώ ότι μπορεί να είναι και το συνεχόμενο κούνημα του ποδιού. Πιστεύω πως αυτό συμβαίνει γιατί ασυνείδητα συγκεντρώνουμε το μυαλό μας τόσο πολύ σε αυτή την πράξη που δεν μπορεί να δώσει την απαραίτητη προσοχή σε οτιδήποτε άλλο. Τι γίνεται όμως όταν αυτό πλέον δεν είναι αρκετό; Ή όταν αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε είτε σκέψη είτε πρόβλημα είναι τόσο επιτακτικά που δεν ξεγελιέται το μυαλό με μία ασήμαντη πράξη;
Τότε ξεκινάει κάτι πολύ διαφορετικό. Για πολλοί αν όχι όλοι δοκίμασαν ποτό ή τσιγάρο για την παρέα αλλά κάποιοι άρχισαν να το χρησιμοποιούν πιο συχνά για εντελώς διαφορετικό λόγο. Προσπαθώντας να μην μιλήσω για όσα δεν ξέρω και δεν καταλαβαίνω, μέσα από τις εμπειρίες μου,από όσα ζω και αισθάνομαι ξέρω πως αρκετές φορές χρειάζομαι το ποτό για να θολώσει τα όρια στο μυαλό μου και τις αναμνήσεις μου όπως και μια κούπα καφέ για την θαλπωρή που με αγκαλιάζει σε κάθε γουλια. Και τώρα τελευταία αποζητώ την ηρεμία που θα μου προσφέρει το τσιγάρο με κάθε βαθιά ρουφηξιά για να τελειώσει. Παρόλα αυτά ξέρω, όπως και εσείς άλλωστε, ότι αυτά κάθε άλλο παρά καλό μου κάνουν και ενώ μου δίνουν μια περιοδική αποφυγή από όσα με κυνηγούν μετά έρχονται και με στοιχειώνουν ακόμη χειρότερα. Δυστυχώς όμως συνεχίζω να τα καταναλώνω και να τα χρειάζομαι σε συχνά χρονικά διαστήματα. Σας ζήτω λοιπόν να σκεφτείτε όχι γιατί ξεκινήσατε κάτι που ξέρετε ότι σας κάνει κακό αλλά γιατί πήρε μεγάλες διαστάσεις και το χρειάζεστε τόσο έντονα πλέον. Πιστεύω πως είναι για να ξεχάσουμε τα κομμάτια του εαυτού μας για τα οποία δεν είμαστε τόσο περήφανοι, όπως και τα λάθη του παρελθόντος, για όσα όνειρα μεγάλα ή μικρά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ και πάντα ένα μέρος του εαυτού μας θα κατηγορεί εμάς τους ίδιους για το οτι δεν προσπαθήσαμε αρκετά, για όσα μας δυσκολεύουν αλλά είναι πέρα από τις δυνάμεις μας, για όσα προβλήματα έμειναν άλυτα, για όσες απαντήσεις δεν πήραμε ή δεν δώσαμε, για όσους ανθρώπους χάσαμε με οποιονδήποτε τρόπο.
Αποφασίζω να σταματήσω εδώ διότι θα μπορούσα να συνεχίσω για πάντα. Ας υψώσουμε λοιπόν το ποτό μας και ας καπνίσουμε για μια τελευταία φορά πριν αντιμετωπίσουμε με το ψεύτικο θάρρος που μας δίνουν και όσο αληθινό μας έχει απομείνει κάποιο από τα "τέρατα-προβλήματα" που μας περιμένει.
