Τα Ημίγυμνα Πρωινά

Τον τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει μια καινούργια κατάσταση στη ζωή μου. Αποτέλεσμα αυτού είναι πολλά πρωτόγνωρα αισθήματα που προκαλούνται από αυτή. Κάθε φορά λοιπόν που τη σκέφτομαι το μυαλό μου πάει σε αυτό που μπορώ να περιγράψω μόνο ως "ημίγυμνα πρωινά" και από φόβο μην ξεχάσω αυτή την αίσθηση, από την περιέργεια μου να μάθω αν το έχει βιώσει και κάποιος άλλος και επιθυμώντας να δώσω μια ιδέα σε όσους δεν το γνωρίζουν αποφάσισα να γράψω για αυτό. 

Ας εξηγήσω όμως τι ακριβώς είναι αυτό που έχω εκθειάσει πριν αρχίσω καλά καλά να το αντιλαμβάνομαι εγώ η ίδια ή τουλάχιστον ας προσπαθήσω. Είναι η έκταση του ηλεκτρισμού, της σύνδεσης που έχεις με ένα άτομο σε τόσο μεγάλο βαθμό που μοιάζει σαν να δημιουργείται ένας καινούργιος δικό σας κόσμος, όπου πριν περιορίζεται από τους τύπους και τους γνωστούς. Με το που κλείνει λοιπόν η πόρτα, υπάρχετε μόνο εσείς στον απόλυτο βαθμό, δίχως πρέπει, δίχως ντροπές.
Και έτσι πίσω από τα κλειστά παντζούρια για να αποφευχθούν και τα τελευταία αδιάκριτα βλέμματα ο κόσμος γίνεται αυτό που δημιουργείται μεταξύ σας σε κάθε βλέμμα, σε κάθε άγγιγμα. Εκεί οι κανόνες του τόπου και του χρόνου σταματούν να υπάρχουν, το φως είναι πάντα απαλό και ένας καναπές ή ένα κρεβάτι μπορεί να γίνει σαν σανίδα ναυαγών, όλη η ζωή, όλη η πραγματικότητα των ανθρώπων που είναι πάνω της μέχρι να βρουν στεριά.
Εκεί λοιπόν όπου ό,τι και να θες προσπαθείς όσο λιγότερο να αφήσεις την σχεδία σου, όχι από ανάγκη αλλά από επιθυμία, μοιάζει σαν να έχει γίνει παύση στην αυγή διότι πίσω από τα παντζούρια το ημίφως σου δίνει αυτή την αίσθηση και επειδή τότε είναι πιο εύκολο να δημιουργηθεί αυτή η συνθήκη. Τα σώματα είναι μπλεγμένα σαν ένα όσο μακρυά ή κοντά και αν βρίσκονται και οι ψυχές αιωρούνται πάνω από αυτά χορεύοντας μεταξύ τους, πιο εύκολο να παρατηρηθούν από τον καπνό των τσιγάρων που απομακρύνεται από τις κινήσεις τους και διαλύεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Τότε η σωματική επαφή είναι μηδαμινή γιατί τόση είναι και η σημασία της, ένα χέρι που τρέχει πάνω σε μια γυμνή πλάτη, δάχτυλα που σχηματίζουν σχέδια πάνω σε ένα στήθος, ένα στιγμιαίο φιλί (πιο σύντομο από αυτό που ανταλλάσσεται μπροστά στα αδιάκριτα βλέμματα). Και οι λέξεις που ακούγονται δεν είναι πολλές αφού ούτε εκείνες μπορούν να συγκριθούν με το τι συμβαίνει.
 Δυστυχώς όμως ποτέ δεν είναι αρκετό, πάντα σε αφήνει να θες και μια ακόμη στιγμή. Δεν ξέρω αν αυτή η αίσθηση δημιουργείται από την περίεργη, έντονη σύνδεση με τον άνθρωπο που επιθυμείς να έχεις κοντά σου ή από το γεγονός πως είσαι ο εαυτός σου περισσότερο από ό,τι συνήθως, σαν να γδύνεσαι ψυχή τε και σώματι. Μέσα στην σχεδόν απόλυτη ηρεμία υπάρχει και μια υπόνοια φόβου, γνωρίζοντας πως κάθε φορά δίνεις περισσότερα "όπλα" για να πληγωθείς, που καθιστά την ηρεμία ακόμη πιο όμορφη αφού ο φόβος αυτός τροφοδοτεί την αδρεναλίνη σου ελάχιστα, τόσο όσο για να ποτίσει τις σκέψεις σου και η παρατηρητικότητα σου να αντιλαμβάνεται λίγο περισσότερα.
Πλέον ευτυχώς ή δυστυχώς δεν θα επιθυμούσα κάποιον που να μην μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτό διότι δεν θεωρώ πως θα το αντάλλαζα με κάτι άλλο. Αν με ρωτούσες όμως ούτε θα επιθυμούσα να το βιώνω πιο συχνά από φόβο μην χάσει την ακατέργαστη ομορφιά του και από ανησυχία μην με καταναλώσει τόσο πολύ που η υπόλοιπη ζωή να φαίνεται τουλάχιστον άχρωμη. Όπως όλα τα ναρκωτητά η μεγάλη δώση σε σκοτώνει, οπότε αποφασίζω να μείνω στο όσο χρειάζομαι για να παρατηρώ τον κόσμο σαν όνειρο μερικές μέρες μετά.
https://www.youtube.com/watch?v=tLqfkSTtEAI

Η Κραυγή

Το πρωί είχα μείνει στο κρεβάτι μου, αρκετές ώρες αφότου είχα ξυπνήσει, βλέποντας τον ήλιο να τρέχει στα σεντόνια και σκεφτόμουν πόσο δεν θα ήθελα να αντιμετωπίσω τον κόσμο σήμερα. Περίεργη έως και άσχημη θα χαρακτήριζα αυτή τη σκέψη για το κρεβάτι αλλά θεωρώ δυστυχώς περνάει σε όλους σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Βρήκα λοιπόν αρκετές ώρες αργότερα τον εαυτό μου σε μια παραλία θεωρώντας τη το δεύτερο καλύτερο μέρος να κρυφτώ από τον κόσμο μετά από το κρεβάτι μου. Πως όμως έφτασα εδώ; Τι οδήγησε τα βήματα μου σε μία παραλία ένα απόγευμα Φλεβάρη;
Θεωρώ πως είναι το αίσθημα που με κατακλύζει τις τελευταίες μέρες. Σαν κάποιος να με σφίγγει και να μην μου αφήνει αρκετό αέρα για να αναπνεύσω, αρκετό φως για να δω. Με παρατάει να ψάχνω στα τυφλά πασχίζοντας για μιαν ανάσα, για λίγο περισσότερο οξυγόνο. Το περίεργο είναι πως γνωρίζω ακριβώς τι με πνίγει, δεν χρειάζεται να σπαταλήσω ολόκληρες ώρες σκέψεων για να το βρω ή να το καταλάβω. Είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος. Και πως μπορώ να το διορθώσω αυτό; Ή έστω να το αλλάξω; Με τρομοκρατεί σε σημείο να παγώνω η ευκολία του να σχεδιάζει την ζωή μου  πριν την ζήσω. Το τι θα κάνω και πως, το πως θα νιώσω και γιατί, το πότε φαίνεται σαν να το ξέρουν όλοι για μένα εκτός από εμένα. Δίχως να με ρωτήσουν αν θέλω, δίχως να καθίσουν να επηρεαστούν έστω και λίγο από τις σκέψεις και τα όνειρα μου. Το φυσικό είναι αυτό που έχουν σχεδιάσει και όλοι ακολουθούν την φυσική πορεία κάποια στιγμή όσο και αν αργήσουν. Είναι σαν την παραλία που βρίσκομαι ή θα είσαι βότσαλο και όσο και αν διαφέρεις θα παραμείνεις βότσαλο ή θα είσαι σκουπίδι, παράταιρο στην αφθονία των βότσαλων, χαλώντας την αρμονία τους και το μόνο που θα σκέφτονται για σένα είναι ποιος ανεύθυνος σε άφησε εκεί ή ποιο κύμα σε ξέβρασε στην ακτή
Στην παραλία λοιπόν όπου είναι από τις λίγες φορές που ο ήχος των κυμάτων δεν καταφέρνει να με ηρεμήσει οι σκέψεις μου παίρνουν έναν ακόμη πιο σκοτεινό δρόμο καθώς ο ήλιος κατεβαίνει σιγά, σιγά από τον ουρανό. Γιατί με ενδιαφέρει τόσο πολύ τι θα είμαι; Κανονικά δεν θα έπρεπε να με ενοχλούν τα σχέδια του κόσμου για μένα και απλώς να συγκεντρώνομαι στα δικά μου. Και όμως με νοιάζει και με τρομάζει και ανησυχώ στην απάντηση αυτού του μεγάλου "γιατί" διότι θα χρειαστεί να παραδεχτώ πως είμαι βότσαλο. Εξάλλου και εγώ δεν έχω την τάση να σχεδιάζω την κατάληξη των ιστοριών των ανθρώπων γύρω μου; Με ενοχλεί αυτό που βρίσκω σε μένα ή η ύπαρξή του στους άλλους; Δυστυχώς νομίζω και τα δύο. Επειδή όσο και αν με ενοχλεί αυτό το σκοτεινό στοιχείο μέσα μου δεν είναι το πρώτο που βρίσκω ή το χειρότερο και μάλιστα κάποια τα έχω αποδεχτεί σαν στολίδια. Όμως η ύπαρξη του σε άλλους είναι αυτό που με τρελαίνει διότι είναι αναπόφευκτο έτσι να μοιραστώ ένα κομμάτι του σκοταδιού μου, να ταυτιστώ μέσω αυτού με άλλους (όχι αναγκαστικά ανθρώπους που εκτιμώ ή τουλάχιστον συμπαθώ). Είναι αστείο πόσο ανούσια φαίνεται η διαφθορά ή η καταστροφή μου μπροστά στην έλλειψη της διαφορετικότητας μου. Οπότε λοιπόν εμφανίζεται η σκέψη στο μυαλό μου ότι δεν είναι τόσο απεχθές να είσαι σκουπίδι μέσα σε τόσα βότσαλα.
Όσο το σκέφτομαι λοιπόν αυτό τόσο μεγαλύτερη γίνεται η επιθυμία μου να φωνάξω και τόσο περισσότερο μοιάζει σαν τελευταία επιλογή. Και ίσως, το πιο πιθανό, αυτή η κραυγή θα χαθεί σε τούτη την ερημική και κρύα παραλία που ολοένα σκοτεινιάζει αλλά ίσως, μια μικρή ελπίδα, θα βρίσκεται κάπου εδώ κάποιος τόσο απελπισμένος όσο εγώ και θα απαντήσει με μια δεύτερη κραυγή για να δείξει πως δεν είμαστε τόσο μόνοι.   

Το Κενό

Ήρθε η ώρα να σκεφτώ για πράγματα που δεν υπάρχουν. Τουλάχιστον με τέτοιο τρόπο ώστε να το μεταφέρω στους άλλους. Είναι αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό μου τους τελευταίους μήνες σε σχέση με οτιδήποτε καλλιτεχνικό και ένας από τους λόγους, ίσως ο πιο σοβαρός, που δεν έχω γράψει αρκετό καιρό. 
Το κενό λοιπόν είναι κάτι που αναπόφευκτα θα συμβεί σε όλους μας. Όσο και αν προστατεύει κάνεις τον εαυτό του όσο και αν το αποφεύγει θα έρθει είτε στο μυαλό του, είτε στην καρδιά του, είτε στην ζωή του. Σε μια πραγματικότητα που όλοι θέλουν να παίρνουν και όχι να δίνουν, είναι πολύ φυσικό και ταυτόχρονα ειρωνικό, κάποια στιγμή άθελά του κανείς να χάσει κάτι χωρίς να καταφέρει καν να το υπερασπιστεί αφού η προσοχή του θα είναι στραμμένη στην ακριβώς αντίθετη διαδικασία.
Δεν θέλω όμως να ασχοληθώ με αυτό το κενό που δημιουργείται βίαια στον καθένα διότι μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον αυτό που μερικές φορές ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργεί στον εαυτό του. Και τότε η έλλειψη που θα βιώσει στις σκέψεις, στα συναισθήματα ή στις εμπειρίες δεν μπορεί να βρει κανέναν άλλον υπαίτιο εκτός από τον ίδιο. Ποιος όμως λόγος μπορεί να ωθήσει ένα άτομο σε αυτή τη κατάσταση; Πάλι θεωρώ με αναγκάζω να αντιμετωπίσω την απάντηση "ανάλογα" και την δυσκολία να την περιγράψω χωρίς να παραλείψω μια πτυχή της αφού ο καθένας την αντιμετωπίζει διαφορετικά. Ο πιο προφανής, για μένα, λόγος που κάποιος θα κατέφευγε στο κενό είναι η προστασία, να απομακρύνει τον εαυτό του από όσα θέλει να κρύψει από τους άλλους, με φόβο μην τα προδώσει άθελα του. Είναι σαν ένα πανί που ρίχνει πάνω τους καταφέρνοντας έτσι να τα έχει καλοδιατηρημένα αλλά εμποδίζοντας τα περίεργα βλέμματα από το να τα εξετάζει. Η μεγαλύτερη παγίδα σε αυτό αποτελεί την ανισχυρότητα του ανθρώπου να αφήσει το πανί για πάντα και όσο περισσότερος καιρός περνάει τόσο δυσχεραίνεται η κατάσταση.

Ή ίσως χρειάζεται να το μεταφέρω αλλιώς, δεν θα έπρεπε να παρομοιάσω το κενό μ' ένα πανί που ρίχνεις πάνω από έπιπλα αλλά ως μια τρύπα, σαν ένα πηγάδι που δεν είναι καν βέβαιο αν υπάρχει πυθμένας. Μόλις πέσεις μέσα θα χρειάζεται μόνος σου να αφήσεις το αίσθημα που έχεις όταν αιωρείσαι (ελαφρύς, με τον άνεμο να χαϊδεύει το κορμί σου και το γαργαλητό στο στομάχι σου) και να φύγεις. Στην κατάσταση αυτή όμως το μυαλό αδειάζει και ο νους εισέρχεται σε περίεργα μονοπάτια. Έτσι λοιπόν αν μαγευτεί από τα θεάματα που βρίσκονται εκεί γίνεται πιο δύσκολο να επιστρέψει στα κανονικά. Το χειρότερο όμως στην κατάσταση αυτή είναι πως αυτός που βρίσκεται μέσα της συνήθως είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει τον εαυτό του αφού για να τον βοηθήσει κάποιος άλλος χρειάζεται να μπει μαζί του στο κενό. Κάθε άνθρωπος που έχει στην ζωή του κάποιον που θα έπεφτε στο κενό, στο άγνωστο για να τον σώσει μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό διότι το ρίσκο είναι τεράστιο και οι πιθανότητες αποτυχίας άπειρες.

Στην κατάσταση λοιπόν που δεν υπάρχει κάποιος τόσο τρελός ή τόσο χαζός για να επιχειρήσει να βοηθήσει με τον κίνδυνο να χάσει και τον εαυτό του στην διαδικασία τι συμβαίνει; Τότε πρέπει να βρεθεί ένα κίνητρο, ένας σκοπός από το ίδιο το άτομο που θα το βοηθήσει να παλέψει και θα το επαναφέρει σε αυτό που αποκαλούμε "φυσιολογικό". Το δικό μου κίνητρο αποτελεί η θεωρία μου πως δίχως σκέψη ο άνθρωπος απλώς επιβιώνει, κάτι το οποίο ελπίζω να καταφέρω να αναλύσω σε μια διαφορετική ανάρτηση κάποτε. Έτσι λοιπόν όταν βρίσκομαι στο κενό περνάει καιρός και δεν σκέφτομαι με αποτέλεσμα να κάνω όλο και λιγότερα. Τότε τρελαίνομαι και αρχίζω να προσπαθώ να σώσω τον εαυτό μου. 

Καλώς ή κακώς όμως κατά καιρούς το κενό είναι αναγκαίο (όταν η κούραση είναι μεγάλη, όταν δεν υπάρχει κάποια άλλη διέξοδος), εξάλλου αν δεν ήταν δεν θα υπήρχε. Οπότε καμία φορά αν βρείτε τον εαυτό σας σε αυτή την κατάσταση χωρίς δύναμη να της δώσετε ένα τέλος, αφεθείτε (λίγο μόνο), αναζητείστε τον λόγο που μπήκατε και ύστερα ξαναπροσπαθήστε. Δεν είναι εύκολο αλλά σας υπόσχομαι ότι με λίγη επιμονή θα τα καταφέρετε.

Τα παιδιά της πόλης έχουν τασεις φυγής

Αυτό που ακούω περισσότερο από τους γύρω μου τον τελευταίο καιρό είναι κάποιο παράπονο που ένα ακόμη καλοκαίρι ήρθε στο τέλος του.
Το καλοκαίρι ή όπως το περιγράφω πλέον εγώ "την εποχή που τα παιδιά της πόλης έχουν τάσεις φυγής" είναι ένα περίεργο χρονικό διάστημα. Όλοι όσοι ξέρω που μένουν στην Αθήνα προσπαθούν να φύγουν με κάθε δυνατό τρόπο. Όσοι δεν είναι από την Αθήνα ή δεν μένουν πλέον μόνιμα εδώ δεν βιώνουν το ίδιο φαινόμενο. Σαν να πρόκειται για ένα μικρόβιο που κολλάς όσο μεγαλώνεις στην πρωτεύουσα και σου περνάει μόλις απομακρύνεσαι.
Για τους τυχαιρους Αθηναίους είναι πολύ πιο εύκολο οπότε το θεωρούν δεδομένο, οι άτυχοι όμως όσο περνάει ο καιρός και δεν βρίσκουν διέξοδο τόσο πιο απελπισμένα ψάχνουν και το νησί γίνεται το σπίτι του φίλου στην επαρχία σε μια εξίσου γκρίζα πόλη, που η μόνη διαφορά είναι ότι έχει δίπλα την θάλασσα.
Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που το παρατήρησα τόσο έντονα. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι έμαθα να αγαπώ την Αθήνα ή το ότι ήθελα να αποφύγω το εξοχικό μου όμως δεν έβρισκα κάποιον να καταλαβαίνει την ανάγκη μου να μεινω. Το σκέφτηκα λοιπόν και δημιούργησα δύο θεωρίες για να εξηγήσω αυτό το φαινόμενο. Το καλοκαίρι είναι ο κατάλληλος καιρός για την αγαπημένη ασχολία των Αθηναίων, να δειχθούν. Να φύγουν για να δείξουν πόσο τέλεια ζωή έχουν και πόσο ωραίες διακοπές περνάνε, να μαυρίσουν για να αποδείξουν πόσες δραστηριότητες έκαναν κάτω από τον ήλιο ακόμη και αν απλά ήταν καθηλωμένοι σε μια ξαπλώστρα τις ώρες, να συλλέξουν ιστορίες για να αντιμετωπίσουν τα κρύα του χειμώνα, ισως λίγο πιο φαντασμαγορικές από ο,τι πραγματικά έζησαν. Και άμα βγάλουν αρκετές φωτογραφίες, μαζέψουν αρκετά "μου αρέσει" και το μαύρισμα τους κρατήσει λίγο περισσότερο από των υπολοίπων κέρδισαν. Έχουν μάθει όλοι ποσο ωραίες διακοπές πέρασαν με το να ασχολούνται με το κινητό τους.
Αλλά δεν θέλω να τους κρίνω όλους αρνητικά και να κολλήσω την ετικέτα του ρηχού χωρίς λόγο. Ίσως είναι κάτι άλλο που τους κυνηγάει μέχρι να φύγουν. Κάτι χειρότερο από την ζέστη, κάτι που προσαρμόζεται στα μέτρα του καθενός και κάνει τους ανθρώπους διατεθημένους να απομακρυνθούν πάση θυσία. Ίσως είναι η ίδια η πόλη που μεγαλώνουν, γίνεται ένα τέρας που εντείνει τους φόβους τους και τους κάνει να την αφήνουν κάθε φορά που έχουν την επιλογή. Ή τα φαντάσματα που έχουν δημιουργήσει εκεί είναι τόσα που δεν αντέχουν να τα αντιμετωπίσουν και όταν σπάει η ρουτίνα και έχουν χρόνο να σκεφτούν φεύγουν για να ησυχάσουν τις σκέψεις τους.
Λογικά κάποιοι θα θεωρήσουν πως υπερβάλλω αλλά προς υπεράσπιση μου το γράφω αυτό σε μια ξαπλώστρα σε κάποιο νησί και κάθε λίγο εύχομαι να ήμουν στη Αθήνα. Τι αχάριστο ε; Έχω την δυνατότητα να πάω διακοπές, να έχω εξοχικό, είμαι από "τους τυχερούς" όπως τους χαρακτήρισα παραπάνω και όμως θέλω να φύγω ή πιο συγκεκριμένα να γυρίσω. Δεν μπορώ να ξέρω τον λόγο που όλοι θέλουν να απομακρυνθούν αλλά μπορώ να προσπαθήσω να εξηγήσω την επιθυμία μου να μείνω και ίσως δικαιολογήσω λίγο αυτή την αχαριστία. Φέτος ήταν, είναι οι τελευταίες στιγμές πριν αλλάξει ο τελευταίος παράγοντας της παιδικής μου ηλικίας οπότε θέλω να τον απολαύσω όσο περισσότερο γίνεται πριν τελειώσει, κάτι που δεν μπορώ να κάνω από μακριά, επιπλέον είχα ανοιχτές υποθέσεις από τις οποίες δεν ήθελα να απομακρυνθώ πλέον αλλά να τις λύσω και τέλος είχα ανθρώπους πλέον που με κρατούσαν εκεί περισσότερα από εκείνους που με τραβούσαν μακρυά.
Για να δώσω έναν επίλογο λοιπόν πριν αρχίσω να επαναλαμβάνομαι και πριν γίνει πιο προσωπικό από ότι είχα σκοπό του χρόνου δώστε στην Αθήνα μια ευκαιρία ίσως καταλάβετε πιο εύκολα αυτό που προσπαθώ να περιγράψω αλλά ακόμη και αυτό να μην συμβεί σίγουρα θα σας εκπλήξει ευχάριστα άμα δεν υπάρχει εξ' αρχής αρνητική προκατάληψη. Διότι τα πάντα αλλάζουν συμφωνα με την πλευρά που επιλέγεις να τα δεις.

Άμα Δεν Πιστεύεις Σε Κατι Τοτε Δεν Υπάρχει

Έτσι είπες χωρίς να το καλοσκεφτείς ένα καλοκαιρινό βράδυ. "Άμα δεν πιστεύεις σε κάτι τότε δεν υπάρχει" και τώρα που εσύ κοιμάσαι εγώ το σκέφτομαι και θα το σκέφτομαι για αρκετά βράδια ακόμη. Όχι αναγκαστικά επειδή το είπες εσύ, αν και άμα θέλω να είμαι ειλικρινής είχε κάποια επίδραση πάνω μου, αλλά κυρίως διότι σαν φράση με έβγαλε από την αδράνεια που είχε βυθιστεί το μυαλό μου αυτό το καλοκαίρι.
Θέλοντας λοιπόν να ξεκαθαρίσεις σε πιο θέμα αναφερωσουν προσθεσες "Έτσι και αλλιώς τι είναι η πίστη;" κάτι το οποίο θα πάρει τον χρόνο του για να βρω μια ικανοποιητικοτερη απάντηση από αυτή που έχω ήδη μέσα μου.
Χρειάζομαι όμως να μοιραστώ τις απόψεις που δεν έδωσα στην φράση και την ερώτηση σου είτε γιατί ντραπηκα είτε γιατί δείλιασα αλλά κυρίως για την χαμένη μας οικειότητα. Ας ξεκινήσω λοιπόν μήπως καταφέρω και βρω την λύτρωση του ύπνου απόψε.
Η φράση... αχ αυτή η φράση σου που όπως τόσα άλλα που έχεις κάνει με δίχασαν σχεδόν τόσο απόλυτα που έχασα την εσωτερική μου ειρήνη για κάποιες στιγμές. Με το που την άκουσα σκεφτηκα πως αυτό δεν γίνεται είναι παράλογο και ενάντια στις κοινές αλήθειες που έχουν δώσει τα θεμέλια για την ζωή μου. Όμως όσο περισσότερο σκέφτομαι μεμονωμένες και σχετικά ακραίες καταστάσεις τόσο μου ταίριαζε. Ναι μεν δημιουργούνται κάποια προβλήματα, μερικές φορές μεγάλα, αλλά ποτέ άλυτα. Οπότε ίσως τελικά να μην είναι τόσο αδύνατον όσο μου φάνηκε στην αρχή απλά να είναι τόσο δύσκολο και κουραστικό όπου δεν το επιλέγει κανένας γιατί ο άνθρωπος είναι ένα φυγοπονο ον. Θεώρησα πως οι σκέψεις μου πήραν τέτοια τροπή εξαιτίας της κούρασης αφού αυτες οι λιγοστές γενικές αλήθειες δεν μπορούν να σταματήσουν να ισχύουν για κάποιον μόνο και μόνο επειδή δεν τις πιστεψε... Όμως έτσι δεν άλλαξαν τόσα που ίσχυαν για χρόνια; Εξάλλου χρειάζεται να αμφισβητούμε. Η αμφισβήτηση είναι αυτό που μας κάνει να διαφέρουμε και να μην γινόμαστε μια μάζα. Νομίζω πως η καλύτερη απάντηση που μπορώ να δώσω στην ερώτηση σου είναι πως η έλλειψη της πίστης σε ένα θέμα δεν ακυρώνει την ύπαρξη του αλλά το κάνει τόσο αδιάφορο για την καθημερινότητα του ανθρώπου που δεν τον επηρεάζει στην ύπαρξη του και είναι σαν να μην συνέβη ποτέ.
Όσο για το τι είναι πιστή μπορώ να σου δώσω την απάντηση που έχω δώσει στον εαυτό μου. Πίστη λοιπόν είναι η ανάγκη βασικά οι ανάγκες του ανθρώπου να πιστεύει σε κάτι μεγαλύτερο από αυτόν για να βρίσκει ευκολότερα μια την εσωτερική του δύναμη, να αποποιηται τις ευθύνες στα λάθη του, μεγάλα ή μικρά, και η ανάγκη να πιστεψει πως όλα θα πάνε καλύτερα για να ξεχάσει πόσο μάταια είναι αυτά με το επικείμενο τέλος του θανάτου που δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς. Αυτό λοιπόν είναι ή σως ήταν πιστή για μένα διότι τώρα με έβαλες σε σκέψεις ξανά και μέσα στους επόμενους μήνες μπορεί να έχω μια καινούργια τελείως διαφορετική άποψη
Αλλά για να πω κάτι ακόμη και ας μην το μάθεις ποτέ και μετά να ησυχάσω. Ποτέ δεν θα ήθελα να πιστέψω ότι δεν ήσουν φίλος μου. Ποτέ δεν θέλω να πιστέψω ότι όλα όσα έγιναν ήταν χωρίς λόγο όσο και αν έκανε πιο απλή την ζωή μου γιατί κάποια πράγματα είναι πολύ σημαντικά για να τα διαγράφεις.

Δεκαέξι Ξανά

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι πολύ τα εφηβικά μου χρόνια. Αρκετές φορές αισθάνομαι πράγματα που είχα να αισθανθώ από τότε είτε διότι είχαν χάσει την χάρη τους σαν ένα μπαλόνι που χάνει το ήλιον του είτε γιατί χρειαζόμουν χρόνο να ξεπεράσω την πρώτη φορά που τα έζησα.

Γνωρίζω πόσο αστείο ακούγεται στα είκοσι μου να αναπολώ τα δεκαέξι μου, αρκετοί θεωρούν πως δεν έχει περάσει τόσος καιρός ενώ αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι σχεδόν μισή δεκαετία. Συνέβη όμως και πιστεύω πως είναι αρκετά λογικό αφού τώρα όπως και τότε είμαι στην αρχή μιας εντελώς καινούργιας εποχής, μου δίνεται περισσότερη ανεξαρτησία και δύναμη. Γενικά συμβαίνουν αρκετές αλλαγές παρόμοιες με τότε και παρατηρώ την διαφορετική μου αντιμετώπιση που πιστεύω πως βασίζεται στην ωριμότητα που έχω αποκτήσει όπως και στον χαρακτήρα που έχω αναπτύξει. Ας ξεκινήσω λίγο να εξηγώ τον εαυτό μου μήπως και βγει κάποιο νόημα σε αυτό το κείμενο.

Όλο αυτό προκλήθηκε πριν από περίπου δύο μήνες όπου πέρασα καλύτερα από ότι είχα περάσει τα τελευταία χρόνια σε κλαμπ. Χόρεψα, γέλασα, ήπια, ξέσπασα κάτι το οποίο είχε να γίνει από τότε αφού πλέον τα κλαμπ αποτελούσαν το μέσο για να δείξεις ότι έχεις ζωή, πως περνάς καλά και με αυτόν τον τρόπο κλεινόμασταν, βασικά στριμωχνόμασταν, σε χώρους που δεν μας επέτρεπαν να μιλήσουμε με τη δυνατή μουσική να διώχνει κάθε σκέψη και το ποτό για να σκοτώσουμε και την τελευταία αμφιβολία για όλο αυτό. Όμως ένα Σάββατο μου ήρθε μια έντονη επιθυμία να χορέψω και την ικανοποίησα χορεύοντας και τραγουδώντας άλλες φορές ήρεμα και άλλες φορές φωνάζοντας, λέγοντας όσα δεν είχα το κουράγιο να πω χωρίς να κρύβομαι πίσω από στίχους άλλων και με έπνιγαν και γέλασα και γύρισα σπίτι ξημερώματα με την πιο γλυκιά κούραση και χωρίς ίχνος ανακούφισης για το τέλος της βραδιάς. Μπορεί στα δεκαέξι να μου έβγαιναν όλα αυτά λόγω του ενθουσιασμού του νέου τρόπου διασκέδασης και του φόβου να μιλήσω για τα καινούργια πράγματα που συνέβαιναν και δεν μπορούσα να καταλάβω αλλά ήταν από τα πιο ωραία συναισθήματα και είχα αρκετή τύχη για να το ξαναζήσω. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή του ντόμινο μου με έκανε να μικραίνω κάθε στιγμή που περνούσε.

Στα δεκαέξι επίσης όπως όλοι γνωρίζουμε τα πάντα ήταν πιο απλά, νομίζω αυτό είναι που μου λείπει περισσότερο από τότε. Η καθημερινότητα ήταν απλή και προκαθορισμένη πασχίζοντας να χωρέσεις τους νέους σου φίλους εκτός σχολείου αλλά και όσους συμπαθούσες από το σχολείο σε ένα Σαββατοκύριακο βλέποντας ότι είναι σχεδόν αδύνατο όμως προσπαθούσες έτσι και αλλιώς και ας αποτύγχανες. Όταν είσαι μικρός ο χρόνος έχει έναν περίεργο τρόπο να περνάει ίσως γιατί αλλάζει ο κόσμος καθώς μεγαλώνεις άλλες φορές γρήγορα και άλλες φορές τόσο αργά που λανθασμένα πιστεύεις ότι τελείωσε ότι έχεις κάτι σταθερό. Τώρα  γίνεται ακριβώς το ίδιο μόνο που έχεις περισσότερο χρόνο αλλά για κάποιο λόγο πάλι δεν μπορείς να τα προλάβεις όλα. Ίσως για αυτό ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω τους ανθρώπους που περίμεναν να ζήσουν μόλις τελειώσουν το σχολείο αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα για ένα άλλο κείμενο. Τότε οι σχέσεις ήταν απλές: ήμασταν κολλητοί, τα είχαμε, κάναμε κάτι, ήμασταν φίλοι, ήμασταν γνωστοί, δεν συμπαθιόμασταν. Δεν νομίζω πως υπήρχε κάτι άλλο πιο περίπλοκο. Δεν υπήρχε αποκλειστικότητα και η αβεβαιότητα αν είσαι σε σχέση γιατί να τα "ζητήσεις" είναι πολύ παιδιάστικο, δεν υπήρχαν πολλά περισσότερα από το φιλί και το ραντεβού για παγωτό, γενικά δεν υπήρχαν πολλά που έχουν εμφανιστεί τώρα και απλά μας βασανίζουν. Κάτι που υπήρχε όμως τότε και εύχομαι να μην είχε εξαφανιστεί ποτέ είναι πως άμα πίστευες στην φιλία μεταξύ αγοριών και κοριτσιών δεν ήσουν παρανοϊκός ή ανίδεος, όπως θεωρείσαι τώρα, απλά μπορεί κάποιο δυσκολόπιστοι να σε θεωρούσαν ελπιδοφόρο. Όσο περισσότεροι έχαναν την πίστη τους, τόσους περισσότερους έχανα μέχρι που έφτασα στο σημείο να έχω μια πρώην κολλητή και έναν πρώην κολλητό το χειρότερο είδος πρώην που μπορεί να έχεις στα δεκαοχτώ ιδιαίτερα άμα συνεχίζεις να συναναστρέφεσαι μαζί τους γιατί η δυσκολία να έχεις σχέσεις που κρατάνε έκανε τους φίλους σου ιδιαίτερα τους κολλητούς  σου τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή σου.

 Αν κάτι λοιπόν με κάνει να επιθυμώ να γυρίσω πίσω είναι να ξανακερδίσω αυτούς τους ανθρώπους έστω και για λίγο ακόμη και αν ξέρω πλέον ότι μπορεί να μην μου έκαναν όλοι τόσο καλό όσο πίστευα και ίσως για να γίνει λίγο πιο απλή η ζωή μου και να καταλάβω που οδεύουν κάποια θέματα. Δυστυχώς ή ευτυχώς ξέρω ότι δεν γίνεται να ζω στο παρελθόν και ξέρω ότι δεν θα άλλαζα πότε τους ανθρώπους που έχω περιτριγυρίσει τώρα τον εαυτό μου με αυτούς που είχα τότε. Δεν θα άλλαζα το δίπλωμα οδήγησης για καμία ελευθερία που θα μπορούσα να έχω στα δεκαέξι όσο δελεαστική και αν ακουγόταν τότε. Απλά άμα θέλετε μια συμβουλή προσπαθήστε να ζήσετε μια μέρα με το μυαλό και τον χαρακτήρα που είχατε τότε να ξαναδείτε τον κόσμο μέσα από τα δεκαεξάχρονα μάτια σας, υπόσχομαι να είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από όποια περίοδο και αν διανύετε τώρα.

https://www.youtube.com/watch?v=W7C6_fQCcW8

Αγαπώ όσα με καταστρέφουν

Έχω παρατηρήσει πως ο άνθρωπος θα κάνει τα πάντα για να αποφύγει τις σκέψεις που τον βασανίζουν. Θα φτάσει στα άκρα. Θα γίνει ακόμη και αυτοκαταστροφικός για να μην τις επεξεργαστεί, για να μην ψάξει το λόγο ύπαρξης τους και το ερέθισμα που τις προκάλεσαν. Γιατί συμβαίνει αυτό στο είδος μας; Τι πιο τρομαχτικό μπορεί να έχουν οι σκέψεις μας που η αποφυγή τους να είναι άξια της ακεραιότητας μας, σωματικής ή πνευματικής
Πριν ξεκινήσω θεωρώ πως πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Όταν μιλάω για αυτοκαταστροφή εννοώ κάτι τόσο απλό όσο μια μικρή ανεπαίσθητη πράξη μέχρι κάτι τόσο περίπλοκο όσο μια εξάρτηση.
Το πρώτο είναι σχετικά απλό στην εξήγηση όσο θεωρώ και στην κατανόηση διότι είναι κάτι που όλοι λίγο ή πολύ κάνουμε. Όταν θέλουμε να καθηλώσουμε το μυαλό μας στη γενικότητα, στην αδράνεια έτσι ώστε να μην σκεφτούμε τίποτα ουσιαστικό κάνουμε μια επαναλαμβανόμενη πράξη που αρκετές φορές ούτε που γίνεται αντιληπτή. Εγώ για παράδειγμα πειράζω τα νύχια μου. Αρκετοί σε συζητήσεις μας πάνω στο θέμα μου έχουν πει ότι ξύνονται ή ότι παίζουν με τα μαλλιά τους όμως θεωρώ ότι μπορεί να είναι και το συνεχόμενο κούνημα του ποδιού. Πιστεύω πως αυτό συμβαίνει γιατί ασυνείδητα συγκεντρώνουμε το μυαλό μας τόσο πολύ σε αυτή την πράξη που δεν μπορεί να δώσει την απαραίτητη προσοχή σε οτιδήποτε άλλο. Τι γίνεται όμως όταν αυτό πλέον δεν είναι αρκετό; Ή όταν αυτό που θέλουμε να αποφύγουμε είτε σκέψη είτε πρόβλημα είναι τόσο επιτακτικά που δεν ξεγελιέται το μυαλό με μία ασήμαντη πράξη;
Τότε ξεκινάει κάτι πολύ διαφορετικό. Για πολλοί αν όχι όλοι δοκίμασαν ποτό ή τσιγάρο για την παρέα αλλά κάποιοι άρχισαν να το χρησιμοποιούν πιο συχνά για εντελώς διαφορετικό λόγο. Προσπαθώντας να μην μιλήσω για όσα δεν ξέρω και δεν καταλαβαίνω, μέσα από τις εμπειρίες μου,από όσα ζω και αισθάνομαι ξέρω πως αρκετές φορές χρειάζομαι το ποτό για να θολώσει τα όρια στο μυαλό μου και τις αναμνήσεις μου όπως και μια κούπα καφέ για την θαλπωρή που με αγκαλιάζει σε κάθε γουλια. Και τώρα τελευταία αποζητώ την ηρεμία που θα μου προσφέρει το τσιγάρο με κάθε βαθιά ρουφηξιά για να τελειώσει. Παρόλα αυτά ξέρω, όπως και εσείς άλλωστε, ότι αυτά κάθε άλλο παρά καλό μου κάνουν και ενώ μου δίνουν μια περιοδική αποφυγή από όσα με κυνηγούν μετά έρχονται και με στοιχειώνουν ακόμη χειρότερα. Δυστυχώς όμως συνεχίζω να τα καταναλώνω και να τα χρειάζομαι σε συχνά χρονικά διαστήματα. Σας ζήτω λοιπόν να σκεφτείτε όχι γιατί ξεκινήσατε κάτι που ξέρετε ότι σας κάνει κακό αλλά γιατί πήρε μεγάλες διαστάσεις και το χρειάζεστε τόσο έντονα πλέον. Πιστεύω πως είναι για να ξεχάσουμε τα κομμάτια του εαυτού μας για τα οποία δεν είμαστε τόσο περήφανοι, όπως και τα λάθη του παρελθόντος, για όσα όνειρα μεγάλα ή μικρά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ και πάντα ένα μέρος του εαυτού μας θα κατηγορεί εμάς τους ίδιους για το οτι δεν προσπαθήσαμε αρκετά, για όσα μας δυσκολεύουν αλλά είναι πέρα από τις δυνάμεις μας, για όσα προβλήματα έμειναν άλυτα, για όσες απαντήσεις δεν πήραμε ή δεν δώσαμε, για όσους ανθρώπους χάσαμε με οποιονδήποτε τρόπο.

Αποφασίζω να σταματήσω εδώ διότι θα μπορούσα να συνεχίσω για πάντα. Ας υψώσουμε λοιπόν το ποτό μας και ας καπνίσουμε για μια τελευταία φορά πριν αντιμετωπίσουμε με το ψεύτικο θάρρος που μας δίνουν και όσο αληθινό μας έχει απομείνει κάποιο από τα "τέρατα-προβλήματα" που μας περιμένει.