Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι πολύ τα εφηβικά μου χρόνια. Αρκετές φορές αισθάνομαι πράγματα που είχα να αισθανθώ από τότε είτε διότι είχαν χάσει την χάρη τους σαν ένα μπαλόνι που χάνει το ήλιον του είτε γιατί χρειαζόμουν χρόνο να ξεπεράσω την πρώτη φορά που τα έζησα.
Γνωρίζω πόσο αστείο ακούγεται στα είκοσι μου να αναπολώ τα δεκαέξι μου, αρκετοί θεωρούν πως δεν έχει περάσει τόσος καιρός ενώ αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι σχεδόν μισή δεκαετία. Συνέβη όμως και πιστεύω πως είναι αρκετά λογικό αφού τώρα όπως και τότε είμαι στην αρχή μιας εντελώς καινούργιας εποχής, μου δίνεται περισσότερη ανεξαρτησία και δύναμη. Γενικά συμβαίνουν αρκετές αλλαγές παρόμοιες με τότε και παρατηρώ την διαφορετική μου αντιμετώπιση που πιστεύω πως βασίζεται στην ωριμότητα που έχω αποκτήσει όπως και στον χαρακτήρα που έχω αναπτύξει. Ας ξεκινήσω λίγο να εξηγώ τον εαυτό μου μήπως και βγει κάποιο νόημα σε αυτό το κείμενο.
Όλο αυτό προκλήθηκε πριν από περίπου δύο μήνες όπου πέρασα καλύτερα από ότι είχα περάσει τα τελευταία χρόνια σε κλαμπ. Χόρεψα, γέλασα, ήπια, ξέσπασα κάτι το οποίο είχε να γίνει από τότε αφού πλέον τα κλαμπ αποτελούσαν το μέσο για να δείξεις ότι έχεις ζωή, πως περνάς καλά και με αυτόν τον τρόπο κλεινόμασταν, βασικά στριμωχνόμασταν, σε χώρους που δεν μας επέτρεπαν να μιλήσουμε με τη δυνατή μουσική να διώχνει κάθε σκέψη και το ποτό για να σκοτώσουμε και την τελευταία αμφιβολία για όλο αυτό. Όμως ένα Σάββατο μου ήρθε μια έντονη επιθυμία να χορέψω και την ικανοποίησα χορεύοντας και τραγουδώντας άλλες φορές ήρεμα και άλλες φορές φωνάζοντας, λέγοντας όσα δεν είχα το κουράγιο να πω χωρίς να κρύβομαι πίσω από στίχους άλλων και με έπνιγαν και γέλασα και γύρισα σπίτι ξημερώματα με την πιο γλυκιά κούραση και χωρίς ίχνος ανακούφισης για το τέλος της βραδιάς. Μπορεί στα δεκαέξι να μου έβγαιναν όλα αυτά λόγω του ενθουσιασμού του νέου τρόπου διασκέδασης και του φόβου να μιλήσω για τα καινούργια πράγματα που συνέβαιναν και δεν μπορούσα να καταλάβω αλλά ήταν από τα πιο ωραία συναισθήματα και είχα αρκετή τύχη για να το ξαναζήσω. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή του ντόμινο μου με έκανε να μικραίνω κάθε στιγμή που περνούσε.
Στα δεκαέξι επίσης όπως όλοι γνωρίζουμε τα πάντα ήταν πιο απλά, νομίζω αυτό είναι που μου λείπει περισσότερο από τότε. Η καθημερινότητα ήταν απλή και προκαθορισμένη πασχίζοντας να χωρέσεις τους νέους σου φίλους εκτός σχολείου αλλά και όσους συμπαθούσες από το σχολείο σε ένα Σαββατοκύριακο βλέποντας ότι είναι σχεδόν αδύνατο όμως προσπαθούσες έτσι και αλλιώς και ας αποτύγχανες. Όταν είσαι μικρός ο χρόνος έχει έναν περίεργο τρόπο να περνάει ίσως γιατί αλλάζει ο κόσμος καθώς μεγαλώνεις άλλες φορές γρήγορα και άλλες φορές τόσο αργά που λανθασμένα πιστεύεις ότι τελείωσε ότι έχεις κάτι σταθερό. Τώρα γίνεται ακριβώς το ίδιο μόνο που έχεις περισσότερο χρόνο αλλά για κάποιο λόγο πάλι δεν μπορείς να τα προλάβεις όλα. Ίσως για αυτό ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω τους ανθρώπους που περίμεναν να ζήσουν μόλις τελειώσουν το σχολείο αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα για ένα άλλο κείμενο. Τότε οι σχέσεις ήταν απλές: ήμασταν κολλητοί, τα είχαμε, κάναμε κάτι, ήμασταν φίλοι, ήμασταν γνωστοί, δεν συμπαθιόμασταν. Δεν νομίζω πως υπήρχε κάτι άλλο πιο περίπλοκο. Δεν υπήρχε αποκλειστικότητα και η αβεβαιότητα αν είσαι σε σχέση γιατί να τα "ζητήσεις" είναι πολύ παιδιάστικο, δεν υπήρχαν πολλά περισσότερα από το φιλί και το ραντεβού για παγωτό, γενικά δεν υπήρχαν πολλά που έχουν εμφανιστεί τώρα και απλά μας βασανίζουν. Κάτι που υπήρχε όμως τότε και εύχομαι να μην είχε εξαφανιστεί ποτέ είναι πως άμα πίστευες στην φιλία μεταξύ αγοριών και κοριτσιών δεν ήσουν παρανοϊκός ή ανίδεος, όπως θεωρείσαι τώρα, απλά μπορεί κάποιο δυσκολόπιστοι να σε θεωρούσαν ελπιδοφόρο. Όσο περισσότεροι έχαναν την πίστη τους, τόσους περισσότερους έχανα μέχρι που έφτασα στο σημείο να έχω μια πρώην κολλητή και έναν πρώην κολλητό το χειρότερο είδος πρώην που μπορεί να έχεις στα δεκαοχτώ ιδιαίτερα άμα συνεχίζεις να συναναστρέφεσαι μαζί τους γιατί η δυσκολία να έχεις σχέσεις που κρατάνε έκανε τους φίλους σου ιδιαίτερα τους κολλητούς σου τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή σου.
Αν κάτι λοιπόν με κάνει να επιθυμώ να γυρίσω πίσω είναι να ξανακερδίσω αυτούς τους ανθρώπους έστω και για λίγο ακόμη και αν ξέρω πλέον ότι μπορεί να μην μου έκαναν όλοι τόσο καλό όσο πίστευα και ίσως για να γίνει λίγο πιο απλή η ζωή μου και να καταλάβω που οδεύουν κάποια θέματα. Δυστυχώς ή ευτυχώς ξέρω ότι δεν γίνεται να ζω στο παρελθόν και ξέρω ότι δεν θα άλλαζα πότε τους ανθρώπους που έχω περιτριγυρίσει τώρα τον εαυτό μου με αυτούς που είχα τότε. Δεν θα άλλαζα το δίπλωμα οδήγησης για καμία ελευθερία που θα μπορούσα να έχω στα δεκαέξι όσο δελεαστική και αν ακουγόταν τότε. Απλά άμα θέλετε μια συμβουλή προσπαθήστε να ζήσετε μια μέρα με το μυαλό και τον χαρακτήρα που είχατε τότε να ξαναδείτε τον κόσμο μέσα από τα δεκαεξάχρονα μάτια σας, υπόσχομαι να είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από όποια περίοδο και αν διανύετε τώρα.
