Ήρθε η ώρα να σκεφτώ για πράγματα που δεν υπάρχουν. Τουλάχιστον με τέτοιο τρόπο ώστε να το μεταφέρω στους άλλους. Είναι αυτό που κυριαρχεί στο μυαλό μου τους τελευταίους μήνες σε σχέση με οτιδήποτε καλλιτεχνικό και ένας από τους λόγους, ίσως ο πιο σοβαρός, που δεν έχω γράψει αρκετό καιρό.
Το κενό λοιπόν είναι κάτι που αναπόφευκτα θα συμβεί σε όλους μας. Όσο και αν προστατεύει κάνεις τον εαυτό του όσο και αν το αποφεύγει θα έρθει είτε στο μυαλό του, είτε στην καρδιά του, είτε στην ζωή του. Σε μια πραγματικότητα που όλοι θέλουν να παίρνουν και όχι να δίνουν, είναι πολύ φυσικό και ταυτόχρονα ειρωνικό, κάποια στιγμή άθελά του κανείς να χάσει κάτι χωρίς να καταφέρει καν να το υπερασπιστεί αφού η προσοχή του θα είναι στραμμένη στην ακριβώς αντίθετη διαδικασία.
Δεν θέλω όμως να ασχοληθώ με αυτό το κενό που δημιουργείται βίαια στον καθένα διότι μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον αυτό που μερικές φορές ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργεί στον εαυτό του. Και τότε η έλλειψη που θα βιώσει στις σκέψεις, στα συναισθήματα ή στις εμπειρίες δεν μπορεί να βρει κανέναν άλλον υπαίτιο εκτός από τον ίδιο. Ποιος όμως λόγος μπορεί να ωθήσει ένα άτομο σε αυτή τη κατάσταση; Πάλι θεωρώ με αναγκάζω να αντιμετωπίσω την απάντηση "ανάλογα" και την δυσκολία να την περιγράψω χωρίς να παραλείψω μια πτυχή της αφού ο καθένας την αντιμετωπίζει διαφορετικά. Ο πιο προφανής, για μένα, λόγος που κάποιος θα κατέφευγε στο κενό είναι η προστασία, να απομακρύνει τον εαυτό του από όσα θέλει να κρύψει από τους άλλους, με φόβο μην τα προδώσει άθελα του. Είναι σαν ένα πανί που ρίχνει πάνω τους καταφέρνοντας έτσι να τα έχει καλοδιατηρημένα αλλά εμποδίζοντας τα περίεργα βλέμματα από το να τα εξετάζει. Η μεγαλύτερη παγίδα σε αυτό αποτελεί την ανισχυρότητα του ανθρώπου να αφήσει το πανί για πάντα και όσο περισσότερος καιρός περνάει τόσο δυσχεραίνεται η κατάσταση.
Το κενό λοιπόν είναι κάτι που αναπόφευκτα θα συμβεί σε όλους μας. Όσο και αν προστατεύει κάνεις τον εαυτό του όσο και αν το αποφεύγει θα έρθει είτε στο μυαλό του, είτε στην καρδιά του, είτε στην ζωή του. Σε μια πραγματικότητα που όλοι θέλουν να παίρνουν και όχι να δίνουν, είναι πολύ φυσικό και ταυτόχρονα ειρωνικό, κάποια στιγμή άθελά του κανείς να χάσει κάτι χωρίς να καταφέρει καν να το υπερασπιστεί αφού η προσοχή του θα είναι στραμμένη στην ακριβώς αντίθετη διαδικασία.
Δεν θέλω όμως να ασχοληθώ με αυτό το κενό που δημιουργείται βίαια στον καθένα διότι μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον αυτό που μερικές φορές ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργεί στον εαυτό του. Και τότε η έλλειψη που θα βιώσει στις σκέψεις, στα συναισθήματα ή στις εμπειρίες δεν μπορεί να βρει κανέναν άλλον υπαίτιο εκτός από τον ίδιο. Ποιος όμως λόγος μπορεί να ωθήσει ένα άτομο σε αυτή τη κατάσταση; Πάλι θεωρώ με αναγκάζω να αντιμετωπίσω την απάντηση "ανάλογα" και την δυσκολία να την περιγράψω χωρίς να παραλείψω μια πτυχή της αφού ο καθένας την αντιμετωπίζει διαφορετικά. Ο πιο προφανής, για μένα, λόγος που κάποιος θα κατέφευγε στο κενό είναι η προστασία, να απομακρύνει τον εαυτό του από όσα θέλει να κρύψει από τους άλλους, με φόβο μην τα προδώσει άθελα του. Είναι σαν ένα πανί που ρίχνει πάνω τους καταφέρνοντας έτσι να τα έχει καλοδιατηρημένα αλλά εμποδίζοντας τα περίεργα βλέμματα από το να τα εξετάζει. Η μεγαλύτερη παγίδα σε αυτό αποτελεί την ανισχυρότητα του ανθρώπου να αφήσει το πανί για πάντα και όσο περισσότερος καιρός περνάει τόσο δυσχεραίνεται η κατάσταση.
Ή ίσως χρειάζεται να το μεταφέρω αλλιώς, δεν θα έπρεπε να παρομοιάσω το κενό μ' ένα πανί που ρίχνεις πάνω από έπιπλα αλλά ως μια τρύπα, σαν ένα πηγάδι που δεν είναι καν βέβαιο αν υπάρχει πυθμένας. Μόλις πέσεις μέσα θα χρειάζεται μόνος σου να αφήσεις το αίσθημα που έχεις όταν αιωρείσαι (ελαφρύς, με τον άνεμο να χαϊδεύει το κορμί σου και το γαργαλητό στο στομάχι σου) και να φύγεις. Στην κατάσταση αυτή όμως το μυαλό αδειάζει και ο νους εισέρχεται σε περίεργα μονοπάτια. Έτσι λοιπόν αν μαγευτεί από τα θεάματα που βρίσκονται εκεί γίνεται πιο δύσκολο να επιστρέψει στα κανονικά. Το χειρότερο όμως στην κατάσταση αυτή είναι πως αυτός που βρίσκεται μέσα της συνήθως είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει τον εαυτό του αφού για να τον βοηθήσει κάποιος άλλος χρειάζεται να μπει μαζί του στο κενό. Κάθε άνθρωπος που έχει στην ζωή του κάποιον που θα έπεφτε στο κενό, στο άγνωστο για να τον σώσει μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό διότι το ρίσκο είναι τεράστιο και οι πιθανότητες αποτυχίας άπειρες.
Στην κατάσταση λοιπόν που δεν υπάρχει κάποιος τόσο τρελός ή τόσο χαζός για να επιχειρήσει να βοηθήσει με τον κίνδυνο να χάσει και τον εαυτό του στην διαδικασία τι συμβαίνει; Τότε πρέπει να βρεθεί ένα κίνητρο, ένας σκοπός από το ίδιο το άτομο που θα το βοηθήσει να παλέψει και θα το επαναφέρει σε αυτό που αποκαλούμε "φυσιολογικό". Το δικό μου κίνητρο αποτελεί η θεωρία μου πως δίχως σκέψη ο άνθρωπος απλώς επιβιώνει, κάτι το οποίο ελπίζω να καταφέρω να αναλύσω σε μια διαφορετική ανάρτηση κάποτε. Έτσι λοιπόν όταν βρίσκομαι στο κενό περνάει καιρός και δεν σκέφτομαι με αποτέλεσμα να κάνω όλο και λιγότερα. Τότε τρελαίνομαι και αρχίζω να προσπαθώ να σώσω τον εαυτό μου.
Καλώς ή κακώς όμως κατά καιρούς το κενό είναι αναγκαίο (όταν η κούραση είναι μεγάλη, όταν δεν υπάρχει κάποια άλλη διέξοδος), εξάλλου αν δεν ήταν δεν θα υπήρχε. Οπότε καμία φορά αν βρείτε τον εαυτό σας σε αυτή την κατάσταση χωρίς δύναμη να της δώσετε ένα τέλος, αφεθείτε (λίγο μόνο), αναζητείστε τον λόγο που μπήκατε και ύστερα ξαναπροσπαθήστε. Δεν είναι εύκολο αλλά σας υπόσχομαι ότι με λίγη επιμονή θα τα καταφέρετε.
