Καλός ή κακός;

Μέσα στο Πάσχα πέρασα ένα διήμερο στο εξοχικό μου όπως είναι φυσικό. Μια μικρή κωμόπολη δίπλα στην Αθήνα έχει την δύναμη να αλλάζει αρκετά την σειρά των προβλημάτων μου και να κάνει άλλα να φαντάζουν ασήμαντα όσο είμαι μακρυά και άλλα να διοικούν τον μικρόκοσμο μου που πριν άπλα σκονίζονταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Έτσι λοιπόν κατάλαβα ότι ένα πρόβλημα στο όποιο πίστευα ότι είχα βρει λύση στην γκρίζα και θορυβώδη Αθήνα το διήμερο αυτό πήρε σάρκα και οστά ξανά.

Όλα ξεκίνησαν όταν βρέθηκα στους γνώριμους δρόμους που είχα εξερευνήσει και αποστηθίσει από τις πρώτες στιγμές της ανεξάρτητης ζωής μου στο ξεκίνημα των νεανικών μου χρόνων. Σε αυτούς τους δρόμους λοιπόν οι αναμνήσεις μου με τον άνθρωπο που δημιουργήσαμε αυτό το πρόβλημα εμφανίζονταν μπροστά μου θαμπές σαν φαντάσματα, σαν μια ανοιχτή τηλεόραση να παίζει στο πίσω μέρος. Όσο και αν ήθελα να τις αγνοήσω μου ήταν αδύνατον. Το μυαλό μου ξεκίνησε να παίζει ξανά και ξανά όσα έγιναν από αυτό που θεωρούσα την αρχή του τέλους, προσπαθώντας μάταια να βρω ένα λάθος δικό μου κάτι που είχα παρεξηγήσει κάτι το οποίο θα μπορούσα να φτιάξω. Οπότε χρειάστηκα, με πρόφαση κάτι που ήθελα να δείξω σε ένα φίλο, να αρχίσω να ψάχνω ακόμη πιο πίσω, πιο παλιά από την αρχή του τέλους.

Εκεί οι αναμνήσεις έγιναν φαντάσματα και με στοίχειωναν. Άρχισα να κατηγορώ τον εαυτό μου ξανά, να αναρωτιέμαι μέχρι ποιο σημείο είναι ικανός να φτάσει κάποιος για να πάρει αυτό που θέλει; Πόσα ψέμματα μπορεί να πει και για πόσο καιρό; Πόσους αντέχει να πληγώσει και πόσους να καταστρέψει για να επιτύχει τον στόχο του; Πως γίνεται να απέχει συναισθηματικά; Να μην αλλάζει ποτέ γνώμη; Να είναι όλοι ασήμαντοι και μηδαμινοί μπροστά στον στόχο του; Μπορεί να αλλάξει ή απλά δεν θέλει; Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι αρκετά γενική αλλά καταφέρνει να με ικανοποιεί: Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι η μόνη δύναμη που επηρεάζει όλα αυτά τα ερωτήματα μαζί. Όσο περισσότερη υπάρχει αυτή η αρετή μέσα σε έναν άνθρωπο τόσο μειώνονται οι απαντήσεις των ερωτημάτων μου.  Αποφάσισα πως η έλλειψη της είναι αυτό που τον κάνει να μένει τόσο προσηλωμένος στον στόχο του και μόνο η εύρεση της θα τον αλλάξει. Όμως για να καταφέρει να την βρει χρειάζεται να το επιθυμεί πραγματικά ο ίδιος μια επιθυμία που είναι αρκετό δύσκολο να αποκτήσει όταν κάποιος δεν μπορεί να δει την καταστροφή που αφήνει γύρω του για να επιτύχει. 

Δυστυχώς η περιέργεια μου αποφάσισε πως δεν με είχε βασανίσει αρκετά μέχρι τότε και νέα ερωτήματα δεν άργησαν να εμφανιστούν στις σκέψεις μου. Πλέον αφορούσαν το άλλο άτομο της ιστορίας, αυτό που κάνει παρέα με έναν χαρακτήρα σαν τον παραπάνω, αναπτύσσει φίλια μαζί του και κάποιες φορές κάνει το ανήκουστο, τον εμπιστεύεται και του φανερώνει τις αδυναμίες του. Τι μπορεί να πει κανείς για αυτό το άτομο; Είναι τόσο χαζό που δεν καταλαβαίνει πόσο επικίνδυνες είναι οι πράξεις του; Είναι απλά πολύ ελπιδοφόρο; Έχει μάθει να βρίσκει μόνο τη καλοσύνη μέσα στους άλλους; Έχει υπάρξει μια πολύ δυνατή συναισθηματική δέσμευση τόσο έντονη που το κάνει να μην πράττει με την λογική; Δεν μπορώ να ξέρω. Κάθε άνθρωπος και κάθε κατάσταση είναι διαφορετική και δυστυχώς την απάντηση εδώ δεν μπορεί να δώσει μια ανθρώπινη αρετή. Αυτό όμως που δεν μπορούσα να καταλάβω είναι με ποια λογική αφού πληγωθούν μια φορά για επιτύχει ο άλλος συνεχίζουν να προσπαθούν. Άμα βγάλουμε τους συναισθηματικούς τομείς είναι σαν να χτυπάει με το αμάξι του έναν τοίχο για να τον ρίξει, το πιο πιθανό είναι να χαλάσει το αμάξι και να πληγωθεί από την δύναμη των συγκρούσεων. Παρ' όλα αυτά συνεχίζει γιατί λογικά κάτι έχει δει, κάτι έχει νιώσει, κάτι έχει πιστέψει. Έτσι συνεχίζει να δίνει σε έναν άνθρωπο αχόρταγο και αν είναι τυχερός και καταλάβει νωρίς τον πραγματικό χαρακτήρα του άλλου ίσως καταφέρει να σώσει κάτι. 

Στο θόρυβο και το γκρίζο της Αθήνας ξανά λοιπόν γελάω με την ροή των σκέψεων μου και την τροπή που πήραν. Ξέρω εδώ και καιρό ότι η ζωή δεν είναι βγαλμένη από παραμύθι για να υπάρχουν καλοί και κακοί. Και να ήταν όμως ποίος θα είχε την δύναμη να πει ότι έστω σε μια από όλες τις ιστορίες που μπλέχτηκε ήταν ο πεινασμένος λύκος ή η άκαρδη βασίλισσα; Τις περισσότερες αν όχι όλες τις φορές είμαστε οι ήρωες οι καλοί στην ιστορία μας όπως είμαστε και για τους φίλους μας. Επικροτούμε πράξεις μας και κατηγορούμε τους άλλους που μας ώθησαν σε αυτές και όταν κάποιος άλλος τις κάνει σε εμάς τον καταδικάζουμε δίχως δεύτερη σκέψη. Ίσως η εγωιστική φύση του ανθρώπου να τον κάνει να φέρεται έτσι ή ίσως για να καταφέρει να αντέχει τον εαυτό του όταν είναι μόνος του και να κοιμάται καλά το βράδυ ή πιστεύοντας σε κάτι αντίστοιχα παραμυθένιο όπως ο παράδεισος και η κόλαση να χρειάζεται να χωρίσει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. 

Η ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο, δεν είναι ούτε καν μια σειρά από κάθε υπαρκτή απόχρωση του γκρι. Είναι γεμάτη χρώματα και για να είναι όμορφη και ολοκληρωμένη καλό είναι να μάθουμε να χρησιμοποιούμε και τα πιο σκούρα χρώματα μαζί με ανοιχτά.

Δεν πιστεύω στον έρωτα

Είχαμε μαζευτεί ξανά πριν από την προπόνηση με τα παιδιά για να έρθουμε όλοι και να κάνουμε ένα τσιγάρο. Όπως κάθε φορά δεν αργήσαμε να ξεκινήσουμε να παραθέτουμε τις απόψεις μας. Σημερινό θέμα συζήτησης αν η μονογαμία είναι τόσο απλή και εφικτή όσο την παρουσιάζουμε. Η άποψη μου ήταν αρνητική και όταν αναφέρθηκε ο έρωτας είπα αυθόρμητα "δεν πιστεύω στον έρωτα". Οι άλλοι γέλασαν και μου είπαν πως κάποια μέρα θα με χτυπήσει κατακέφαλα και θα είναι χειρότερα για μένα λόγω της δυσπιστίας μου.  

Από την στιγμή που το ξεστόμισα άρχισα να το μετανιώνω ξέροντας τι επίδραση θα είχε στις σκέψεις μου. Η αντιμετώπιση και τα σχόλια των υπολοίπων το έκαναν ακόμη χειρότερο. Θέλω να περιγράφω τον εαυτό μου ως τον αθεράπευτα ρομαντικό τύπο που απλά το κρύβει πίσω από ψεύτικα χαμόγελα και συναισθηματικούς τοίχους. Μετά όμως από όλο αυτό δεν μπορώ να αναρωτηθώ: είμαι ειλικρινά έτσι ή είναι η εικόνα του ιδανικού μου εαυτού που υπάρχει μόνο μέσα μου; Και αν ισχύει αυτό πως είμαι πραγματικά; 

Αρκετές φορές στην ζωή μου έχω αρνηθεί την ύπαρξη των ανθρωπίνων συναισθημάτων και ιδιαίτερα των δικών μου. Κατά την διάρκεια μάλιστα της χρονιάς των πανελληνίων μου ,καθώς διένυα την πιο μακροχρόνια σχέση μου, υποστήριζα με θέρμη ότι τα συναισθήματα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ονόματα που έχουν δώσει οι άνθρωποι στις βασικές τους ανάγκες για να κάνουν πιο έντονη την αντίληψη πως είμαστε σαν είδος ανώτεροι από τα υπόλοιπα ζώα. Αν λοιπόν πάρουμε μόνο αυτό το κριτήριο φαίνεται ότι έχω σχηματίσει μια πολύ λάθος εικόνα για τον εαυτό μου και τον χαρακτήρα μου. Σε αντίθεση με αυτό έρχεται η ελπίδα που πήγαζε-πηγάζει πάντα μέσα μου ότι κάποια μέρα θα ερωτευτώ παράφορα, ότι θα ζήσω αυτό που λένε οι άνθρωποι μεγάλη αγάπη ή όπως λέω εγώ η βασική ανάγκη του ανθρώπου να διαιωνίσει το είδος του.

Αυτή τη στιγμή αναγνωρίζω πως βρίσκομαι σε ένα είδος συναισθηματικού μουδιάσματος διότι δύο άνθρωποι που τους ένοιωθα πολύ κοντά μου είτε γιατί χρειάζομαι, ως ζώο και εγώ, προστασία μέσα σε μια ομάδα-αγέλη ατόμων είτε γιατί τους αγαπώ χρειάστηκε να βγουν από την ζωή μου με πολύ άσχημο τρόπο. Αυτό όμως είναι κάτι μόνιμο; Κάθε φορά που πληγωνόμαστε γινόμαστε πιο σκληροί και νιώθουμε λιγότερα; Ή μετά από λίγο όταν επουλωθούν οι πληγές μας σε απλά σημάδια που δεν πονάνε πλέον αρχίζουμε πάλι από την αρχή; Είναι όπως όταν πέφτουμε και χτυπάμε; Άμα για παράδειγμα χτυπήσει κάποιος το πόδι του προσέχει πως κινείται για να μην πονέσει περισσότερο και μην τυχόν μολυνθεί η πληγή. Παρ' όλα αυτά μόλις περάσει συνεχίζει να ζει σαν να μην συνέβει τίποτε. Δεν μπορώ να υποστηρίξω όμως ότι δεν μαθαίνουμε αφού όσο μεγαλώνουμε πέφτουμε λιγότερο. Οπότε ίσως απλά να αναγνωρίζουμε τις καταστάσεις που έχουν κίνδυνο ατυχημάτων πριν συμβούν και να τις αποφεύγουμε.

Ένας άνθρωπος, του οποίου την γνώμη εκτιμώ νομίζω περισσότερο από οποιαδήποτε άλλου, μου είπε πριν από λίγο καιρό πόσο θαυμάζει την δύναμη που έχω να ξαναπροσπαθώ σε τέτοια θέματα όσο και αν έχω απογοητευτεί από το παρελθόν και πως είναι κάτι που ο ίδιος δεν θα μπορούσε να κάνει ποτέ. Φοβάμαι πολύ πως αυτή τη φορά είχε λάθος για μένα αφού βλέποντας το παρελθόν μου δεν έχω δεθεί ουσιαστικά με κάποιον εδώ και δύο χρόνια και απλά γυρίζω πίσω σε παλιές αγάπες ή δημιουργώ νέες ανόητες και κενές καταστάσεις που όταν τελειώνουν δεν με επηρεάζουν ούτε στο ελάχιστο. Θεωρώ πως είχε δίκαιο σε ένα άλλο πράγμα όμως. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός όπως είναι και οι καταστάσεις που ζει αλλά και ο τρόπος που τις βιώνει. Άρα ίσως είναι λίγο ανούσιο και σχετικά χαζό να προσπαθούμε να προσδιορίσουμε κάτι που παίρνει τόσες διαφορετικές μορφές. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που έχω τόσο αντιθετικές απόψεις γιατί ειλικρινά μπορεί να μην πιστεύω στον έρωτα έτσι όπως τον ορίζουν σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουν όλες τις μορφές που έχει πιθανότητα να πάρει μέσα στον άνθρωπο αλλά να πιστεύω στον έρωτα έτσι όπως θεωρώ ότι μπορώ να τον ζήσω εγώ.

Υπάρχει ή δεν υπάρχει ο έρωτας μην κλείσετε κάθε πιθανότητα σε αυτόν. Είναι ωραίο να ελπίζεις σε κάποια πράγμα λίγο τρέλα, λίγο ανεξήγητα, ίσως είναι ο μόνος λόγος που αντέχουμε όσα ζούμε. Ξέρω τουλάχιστον ότι για μένα αυτό είναι αλήθεια. Και αν ο μεγάλος μου έρωτας δεν έρθει ποτέ θα ξέρω ότι έχω νιώσει μια σπιθαμή αυτού γιατί τόλμησα να τον ονειρευτώ και να προσπαθήσω να τον βρω.

Αυτό το αφιερώνω στον άνθρωπο που η γνώμη του έχει την μεγαλύτερη δύναμη μέσα μου. Μπορεί να μην βρω ποτέ τον έρωτα μου αλλά δεν με πειράζει. Είμαι ευγνώμον που βρήκα εσένα και μου είσαι υπέρ αρκετή

 https://www.youtube.com/watch?v=F3aYahh3Rro

Οι άνθρωποι... νιώθουν;

Μια μέρα φαινομενικά σαν όλες τις αλλες έγινε κάτι για το οποίο ήθελα πολυ να γράψω. Ηταν μια κλασσική μέρα στην ζωή ενός φοιτητή: σχολή, βόλτα, σπίτι και η αναγκαστική αναβολή της συνέχειας για την οργάνωση της απόδρασης του σαββατοκύριακου

Εχοντάς λοιπον βρεθεί στην ασφάλεια του σπιτιού μου και έχοντας περάσει μια σχετικα ήρεμη βδομάδα η κούραση μου ειχε αρχίσει να με καταβάλει αφού δεν είχα αρκετά συνταρακτικα γεγονότα να με κρατήσουν ξύπνια. Τότε λοιπόν συνέβη το συνταρακτικό γεγονός που έχει φυλακίσει μέρος των σκέψεων μου τις τελευταίες μέρες. Ενας άνθρωπος μου έδειξε τα συναισθήματα του και η απτή απόδειξη οτι κάποιος νιώθει ηταν αρκετή για να με συνταράξει στο επαρκο.

Γνώρισα τον συγκεκριμένο ανθρωπο τρία χρόνια πριν όταν ήθελα βοήθεια για κάτι εντελώς επιφανειακό. Καταλήξαμε να βρισκόμαστε συστηματικά χωρίς να έχουμε κάποια ιδιαίτερη σύνδεση. Με το καιρό όπως είναι φυσικο βέβαια γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον και αισθανομασταν βολικά με την παρουσια του αλλου. Ομως ποτε δεν ειχαμε συζητήσει για κάτι σοβαρό. Ξαφνικά λοιπον εκείνη την μέρα ήταν η πρώτη φορά που έκλαψε.

Πιστεύω ότι η πρώτη φορά που βλέπεις κάποιον να κλαίει είναι η πιο δυσκολη. Οι άνθρωποι όταν κλαίνε βρίσκονται σε μια πολύ ευάλωτη κατάσταση όποτε ποτέ δεν είσαι σίγουρος πως να αντιδράσεις. Τι θα δεχθούν, θέλουν να τους παρηγορησεις, να τους αγκαλιασεις χωρίς να πεις τίποτα, να τους επαναφερεις στην πραγματικότητα; Ιδιαίτερα όταν αυτή η φορά έρχεται μετα απο τον πρωτο χρονο γνωριμίας είναι ακόμη πιο άβολα διότι αισθάνεσαι οτι γνωρίζεις τον άλλον οποτε λογικά θα έπρεπε να ηξερες πως να φερθεις. Και καθώς το μυαλό μου προσπαθουσε να καταλάβει πως γίνεται κάποιος να με εμπιστεύτηκε τόσο απότομα και αν το πρόβλημα να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας είναι ένα θέμα της γενιάς μου ή κάτι διαχρονικό σκέφτηκα γενικά την συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου εκείνη την στιγμή.

Η συνάντηση μας ξεκίνησε οπως κάθε άλλη όμως σύντομα άλλαξε αρχισε να μου μιλάει για την ανησυχία που έχει για ενα πολύ προσωπικό και συναισθηματικό πρόβλημα. Οσο προσπαθούσα να δώσω μια απάντηση χρησιμοποιώντας τις σωστές λέξεις μου εκμυστηρεύτηκε κάτι, που όπως είπε (και θελω να πιστευω πως ηταν ειλικρινης) δεν το ξέρει κανένας άλλος, και είναι πολύ δύσκολο για αρκετούς να το παραδεχτούν στον ίδιο τους τον εαυτό. Μετά ξεκίνησε να κλαίει και μου έλεγε ότι δεν θέλει να με χάσει. Στο τέλος μου ζητούσε ευχαριστώ και συγγνώμη.

Καθως έφευγε άρχιζε να με κυριεύει ενα μούδιασμα. Πότε άρχισε να με εμπιστεύεται τόσο πολύ; Εκανα κάτι εγώ ή απλά θεώρησε ότι υστερα απο τόσο καιρό μπορούσε; Και το σημαντικότερο από όλα ήταν ειλικρινές όλο αυτό ή απλά στηριζόταν σε ενα ξέσπασμα και το πόσο βολικά είμαστε μεταξύ μας; Τότε αποφάσισα ότι λογικά η δυσκολία έκφρασης των συναισθημάτων είναι ένα προβλημα πολύ πιο παλιό από την γενιά μου που μας το πέρασαν οι γονεις μας και λογικά θα το δώσουμε και εμείς στα παιδιά μας. Ηταν ο λογος που με ευχαρίστησε. Πλεον όταν ανοιγομαστε και δείχνουμε το πως νιώθουμε είμαστε ευγνώμονες οταν δεν πληγωνομαστε και ευχαριστουμε τον άνθρωπο απέναντι μας.

Νομιζω συνειδητοποιω με τρόμο ότι βρισκόμαστε σε εναν κυκλο ο οποίος πολύ φοβάμαι πως είναι φαύλος αν δεν αλλάξουμε εμείς κάτι. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι θα τους αντιμετωπίσουν με σκληρότητα όταν εκφράσουν τα συναισθήματα τους οπότε γίνονται πιο δυνατοί και τα κρατάνε μέσα τους το οποίο τους κανει πιο ψυχρούς και σχετικά σκληρούς απέναντι στους υπολοιπους και τα δικά τους συναισθήματα.

Ετσι αποφάσιζω να κλείσω το θέμα εδω. Υπάρχουν πολλά ερωτήματα για τα οποία δεν μπορω να πάρω απαντήσεις οποτε απλα θα μπορουσα να κάθομαι να αναλυω κάθε πιθανότητα. Αλλά δεν εχω ουτε τη σωματική ουτε την ψυχική δύναμη και μια καινούργια εβδομάδα ξημερώνει. Οσο απαισιοδοξα και αν φαίνεται να ξεκινάει αυτός ο μήνας έχω ελπίδα για τα καλυτερα. Θέλω να πιστεύω το ίδιο και εσείς

Καλή βδομάδα και καλό μήνα σε ολους λοιπόν