Καλός ή κακός;

Μέσα στο Πάσχα πέρασα ένα διήμερο στο εξοχικό μου όπως είναι φυσικό. Μια μικρή κωμόπολη δίπλα στην Αθήνα έχει την δύναμη να αλλάζει αρκετά την σειρά των προβλημάτων μου και να κάνει άλλα να φαντάζουν ασήμαντα όσο είμαι μακρυά και άλλα να διοικούν τον μικρόκοσμο μου που πριν άπλα σκονίζονταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Έτσι λοιπόν κατάλαβα ότι ένα πρόβλημα στο όποιο πίστευα ότι είχα βρει λύση στην γκρίζα και θορυβώδη Αθήνα το διήμερο αυτό πήρε σάρκα και οστά ξανά.

Όλα ξεκίνησαν όταν βρέθηκα στους γνώριμους δρόμους που είχα εξερευνήσει και αποστηθίσει από τις πρώτες στιγμές της ανεξάρτητης ζωής μου στο ξεκίνημα των νεανικών μου χρόνων. Σε αυτούς τους δρόμους λοιπόν οι αναμνήσεις μου με τον άνθρωπο που δημιουργήσαμε αυτό το πρόβλημα εμφανίζονταν μπροστά μου θαμπές σαν φαντάσματα, σαν μια ανοιχτή τηλεόραση να παίζει στο πίσω μέρος. Όσο και αν ήθελα να τις αγνοήσω μου ήταν αδύνατον. Το μυαλό μου ξεκίνησε να παίζει ξανά και ξανά όσα έγιναν από αυτό που θεωρούσα την αρχή του τέλους, προσπαθώντας μάταια να βρω ένα λάθος δικό μου κάτι που είχα παρεξηγήσει κάτι το οποίο θα μπορούσα να φτιάξω. Οπότε χρειάστηκα, με πρόφαση κάτι που ήθελα να δείξω σε ένα φίλο, να αρχίσω να ψάχνω ακόμη πιο πίσω, πιο παλιά από την αρχή του τέλους.

Εκεί οι αναμνήσεις έγιναν φαντάσματα και με στοίχειωναν. Άρχισα να κατηγορώ τον εαυτό μου ξανά, να αναρωτιέμαι μέχρι ποιο σημείο είναι ικανός να φτάσει κάποιος για να πάρει αυτό που θέλει; Πόσα ψέμματα μπορεί να πει και για πόσο καιρό; Πόσους αντέχει να πληγώσει και πόσους να καταστρέψει για να επιτύχει τον στόχο του; Πως γίνεται να απέχει συναισθηματικά; Να μην αλλάζει ποτέ γνώμη; Να είναι όλοι ασήμαντοι και μηδαμινοί μπροστά στον στόχο του; Μπορεί να αλλάξει ή απλά δεν θέλει; Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι αρκετά γενική αλλά καταφέρνει να με ικανοποιεί: Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι η μόνη δύναμη που επηρεάζει όλα αυτά τα ερωτήματα μαζί. Όσο περισσότερη υπάρχει αυτή η αρετή μέσα σε έναν άνθρωπο τόσο μειώνονται οι απαντήσεις των ερωτημάτων μου.  Αποφάσισα πως η έλλειψη της είναι αυτό που τον κάνει να μένει τόσο προσηλωμένος στον στόχο του και μόνο η εύρεση της θα τον αλλάξει. Όμως για να καταφέρει να την βρει χρειάζεται να το επιθυμεί πραγματικά ο ίδιος μια επιθυμία που είναι αρκετό δύσκολο να αποκτήσει όταν κάποιος δεν μπορεί να δει την καταστροφή που αφήνει γύρω του για να επιτύχει. 

Δυστυχώς η περιέργεια μου αποφάσισε πως δεν με είχε βασανίσει αρκετά μέχρι τότε και νέα ερωτήματα δεν άργησαν να εμφανιστούν στις σκέψεις μου. Πλέον αφορούσαν το άλλο άτομο της ιστορίας, αυτό που κάνει παρέα με έναν χαρακτήρα σαν τον παραπάνω, αναπτύσσει φίλια μαζί του και κάποιες φορές κάνει το ανήκουστο, τον εμπιστεύεται και του φανερώνει τις αδυναμίες του. Τι μπορεί να πει κανείς για αυτό το άτομο; Είναι τόσο χαζό που δεν καταλαβαίνει πόσο επικίνδυνες είναι οι πράξεις του; Είναι απλά πολύ ελπιδοφόρο; Έχει μάθει να βρίσκει μόνο τη καλοσύνη μέσα στους άλλους; Έχει υπάρξει μια πολύ δυνατή συναισθηματική δέσμευση τόσο έντονη που το κάνει να μην πράττει με την λογική; Δεν μπορώ να ξέρω. Κάθε άνθρωπος και κάθε κατάσταση είναι διαφορετική και δυστυχώς την απάντηση εδώ δεν μπορεί να δώσει μια ανθρώπινη αρετή. Αυτό όμως που δεν μπορούσα να καταλάβω είναι με ποια λογική αφού πληγωθούν μια φορά για επιτύχει ο άλλος συνεχίζουν να προσπαθούν. Άμα βγάλουμε τους συναισθηματικούς τομείς είναι σαν να χτυπάει με το αμάξι του έναν τοίχο για να τον ρίξει, το πιο πιθανό είναι να χαλάσει το αμάξι και να πληγωθεί από την δύναμη των συγκρούσεων. Παρ' όλα αυτά συνεχίζει γιατί λογικά κάτι έχει δει, κάτι έχει νιώσει, κάτι έχει πιστέψει. Έτσι συνεχίζει να δίνει σε έναν άνθρωπο αχόρταγο και αν είναι τυχερός και καταλάβει νωρίς τον πραγματικό χαρακτήρα του άλλου ίσως καταφέρει να σώσει κάτι. 

Στο θόρυβο και το γκρίζο της Αθήνας ξανά λοιπόν γελάω με την ροή των σκέψεων μου και την τροπή που πήραν. Ξέρω εδώ και καιρό ότι η ζωή δεν είναι βγαλμένη από παραμύθι για να υπάρχουν καλοί και κακοί. Και να ήταν όμως ποίος θα είχε την δύναμη να πει ότι έστω σε μια από όλες τις ιστορίες που μπλέχτηκε ήταν ο πεινασμένος λύκος ή η άκαρδη βασίλισσα; Τις περισσότερες αν όχι όλες τις φορές είμαστε οι ήρωες οι καλοί στην ιστορία μας όπως είμαστε και για τους φίλους μας. Επικροτούμε πράξεις μας και κατηγορούμε τους άλλους που μας ώθησαν σε αυτές και όταν κάποιος άλλος τις κάνει σε εμάς τον καταδικάζουμε δίχως δεύτερη σκέψη. Ίσως η εγωιστική φύση του ανθρώπου να τον κάνει να φέρεται έτσι ή ίσως για να καταφέρει να αντέχει τον εαυτό του όταν είναι μόνος του και να κοιμάται καλά το βράδυ ή πιστεύοντας σε κάτι αντίστοιχα παραμυθένιο όπως ο παράδεισος και η κόλαση να χρειάζεται να χωρίσει τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. 

Η ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο, δεν είναι ούτε καν μια σειρά από κάθε υπαρκτή απόχρωση του γκρι. Είναι γεμάτη χρώματα και για να είναι όμορφη και ολοκληρωμένη καλό είναι να μάθουμε να χρησιμοποιούμε και τα πιο σκούρα χρώματα μαζί με ανοιχτά.