Είχαμε μαζευτεί ξανά πριν από την προπόνηση με τα παιδιά για να έρθουμε όλοι και να κάνουμε ένα τσιγάρο. Όπως κάθε φορά δεν αργήσαμε να ξεκινήσουμε να παραθέτουμε τις απόψεις μας. Σημερινό θέμα συζήτησης αν η μονογαμία είναι τόσο απλή και εφικτή όσο την παρουσιάζουμε. Η άποψη μου ήταν αρνητική και όταν αναφέρθηκε ο έρωτας είπα αυθόρμητα "δεν πιστεύω στον έρωτα". Οι άλλοι γέλασαν και μου είπαν πως κάποια μέρα θα με χτυπήσει κατακέφαλα και θα είναι χειρότερα για μένα λόγω της δυσπιστίας μου.
Από την στιγμή που το ξεστόμισα άρχισα να το μετανιώνω ξέροντας τι επίδραση θα είχε στις σκέψεις μου. Η αντιμετώπιση και τα σχόλια των υπολοίπων το έκαναν ακόμη χειρότερο. Θέλω να περιγράφω τον εαυτό μου ως τον αθεράπευτα ρομαντικό τύπο που απλά το κρύβει πίσω από ψεύτικα χαμόγελα και συναισθηματικούς τοίχους. Μετά όμως από όλο αυτό δεν μπορώ να αναρωτηθώ: είμαι ειλικρινά έτσι ή είναι η εικόνα του ιδανικού μου εαυτού που υπάρχει μόνο μέσα μου; Και αν ισχύει αυτό πως είμαι πραγματικά;
Αρκετές φορές στην ζωή μου έχω αρνηθεί την ύπαρξη των ανθρωπίνων συναισθημάτων και ιδιαίτερα των δικών μου. Κατά την διάρκεια μάλιστα της χρονιάς των πανελληνίων μου ,καθώς διένυα την πιο μακροχρόνια σχέση μου, υποστήριζα με θέρμη ότι τα συναισθήματα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ονόματα που έχουν δώσει οι άνθρωποι στις βασικές τους ανάγκες για να κάνουν πιο έντονη την αντίληψη πως είμαστε σαν είδος ανώτεροι από τα υπόλοιπα ζώα. Αν λοιπόν πάρουμε μόνο αυτό το κριτήριο φαίνεται ότι έχω σχηματίσει μια πολύ λάθος εικόνα για τον εαυτό μου και τον χαρακτήρα μου. Σε αντίθεση με αυτό έρχεται η ελπίδα που πήγαζε-πηγάζει πάντα μέσα μου ότι κάποια μέρα θα ερωτευτώ παράφορα, ότι θα ζήσω αυτό που λένε οι άνθρωποι μεγάλη αγάπη ή όπως λέω εγώ η βασική ανάγκη του ανθρώπου να διαιωνίσει το είδος του.
Αυτή τη στιγμή αναγνωρίζω πως βρίσκομαι σε ένα είδος συναισθηματικού μουδιάσματος διότι δύο άνθρωποι που τους ένοιωθα πολύ κοντά μου είτε γιατί χρειάζομαι, ως ζώο και εγώ, προστασία μέσα σε μια ομάδα-αγέλη ατόμων είτε γιατί τους αγαπώ χρειάστηκε να βγουν από την ζωή μου με πολύ άσχημο τρόπο. Αυτό όμως είναι κάτι μόνιμο; Κάθε φορά που πληγωνόμαστε γινόμαστε πιο σκληροί και νιώθουμε λιγότερα; Ή μετά από λίγο όταν επουλωθούν οι πληγές μας σε απλά σημάδια που δεν πονάνε πλέον αρχίζουμε πάλι από την αρχή; Είναι όπως όταν πέφτουμε και χτυπάμε; Άμα για παράδειγμα χτυπήσει κάποιος το πόδι του προσέχει πως κινείται για να μην πονέσει περισσότερο και μην τυχόν μολυνθεί η πληγή. Παρ' όλα αυτά μόλις περάσει συνεχίζει να ζει σαν να μην συνέβει τίποτε. Δεν μπορώ να υποστηρίξω όμως ότι δεν μαθαίνουμε αφού όσο μεγαλώνουμε πέφτουμε λιγότερο. Οπότε ίσως απλά να αναγνωρίζουμε τις καταστάσεις που έχουν κίνδυνο ατυχημάτων πριν συμβούν και να τις αποφεύγουμε.
Ένας άνθρωπος, του οποίου την γνώμη εκτιμώ νομίζω περισσότερο από οποιαδήποτε άλλου, μου είπε πριν από λίγο καιρό πόσο θαυμάζει την δύναμη που έχω να ξαναπροσπαθώ σε τέτοια θέματα όσο και αν έχω απογοητευτεί από το παρελθόν και πως είναι κάτι που ο ίδιος δεν θα μπορούσε να κάνει ποτέ. Φοβάμαι πολύ πως αυτή τη φορά είχε λάθος για μένα αφού βλέποντας το παρελθόν μου δεν έχω δεθεί ουσιαστικά με κάποιον εδώ και δύο χρόνια και απλά γυρίζω πίσω σε παλιές αγάπες ή δημιουργώ νέες ανόητες και κενές καταστάσεις που όταν τελειώνουν δεν με επηρεάζουν ούτε στο ελάχιστο. Θεωρώ πως είχε δίκαιο σε ένα άλλο πράγμα όμως. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός όπως είναι και οι καταστάσεις που ζει αλλά και ο τρόπος που τις βιώνει. Άρα ίσως είναι λίγο ανούσιο και σχετικά χαζό να προσπαθούμε να προσδιορίσουμε κάτι που παίρνει τόσες διαφορετικές μορφές. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που έχω τόσο αντιθετικές απόψεις γιατί ειλικρινά μπορεί να μην πιστεύω στον έρωτα έτσι όπως τον ορίζουν σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουν όλες τις μορφές που έχει πιθανότητα να πάρει μέσα στον άνθρωπο αλλά να πιστεύω στον έρωτα έτσι όπως θεωρώ ότι μπορώ να τον ζήσω εγώ.
Υπάρχει ή δεν υπάρχει ο έρωτας μην κλείσετε κάθε πιθανότητα σε αυτόν. Είναι ωραίο να ελπίζεις σε κάποια πράγμα λίγο τρέλα, λίγο ανεξήγητα, ίσως είναι ο μόνος λόγος που αντέχουμε όσα ζούμε. Ξέρω τουλάχιστον ότι για μένα αυτό είναι αλήθεια. Και αν ο μεγάλος μου έρωτας δεν έρθει ποτέ θα ξέρω ότι έχω νιώσει μια σπιθαμή αυτού γιατί τόλμησα να τον ονειρευτώ και να προσπαθήσω να τον βρω.
Αυτό το αφιερώνω στον άνθρωπο που η γνώμη του έχει την μεγαλύτερη δύναμη μέσα μου. Μπορεί να μην βρω ποτέ τον έρωτα μου αλλά δεν με πειράζει. Είμαι ευγνώμον που βρήκα εσένα και μου είσαι υπέρ αρκετή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου