Οι άνθρωποι... νιώθουν;

Μια μέρα φαινομενικά σαν όλες τις αλλες έγινε κάτι για το οποίο ήθελα πολυ να γράψω. Ηταν μια κλασσική μέρα στην ζωή ενός φοιτητή: σχολή, βόλτα, σπίτι και η αναγκαστική αναβολή της συνέχειας για την οργάνωση της απόδρασης του σαββατοκύριακου

Εχοντάς λοιπον βρεθεί στην ασφάλεια του σπιτιού μου και έχοντας περάσει μια σχετικα ήρεμη βδομάδα η κούραση μου ειχε αρχίσει να με καταβάλει αφού δεν είχα αρκετά συνταρακτικα γεγονότα να με κρατήσουν ξύπνια. Τότε λοιπόν συνέβη το συνταρακτικό γεγονός που έχει φυλακίσει μέρος των σκέψεων μου τις τελευταίες μέρες. Ενας άνθρωπος μου έδειξε τα συναισθήματα του και η απτή απόδειξη οτι κάποιος νιώθει ηταν αρκετή για να με συνταράξει στο επαρκο.

Γνώρισα τον συγκεκριμένο ανθρωπο τρία χρόνια πριν όταν ήθελα βοήθεια για κάτι εντελώς επιφανειακό. Καταλήξαμε να βρισκόμαστε συστηματικά χωρίς να έχουμε κάποια ιδιαίτερη σύνδεση. Με το καιρό όπως είναι φυσικο βέβαια γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον και αισθανομασταν βολικά με την παρουσια του αλλου. Ομως ποτε δεν ειχαμε συζητήσει για κάτι σοβαρό. Ξαφνικά λοιπον εκείνη την μέρα ήταν η πρώτη φορά που έκλαψε.

Πιστεύω ότι η πρώτη φορά που βλέπεις κάποιον να κλαίει είναι η πιο δυσκολη. Οι άνθρωποι όταν κλαίνε βρίσκονται σε μια πολύ ευάλωτη κατάσταση όποτε ποτέ δεν είσαι σίγουρος πως να αντιδράσεις. Τι θα δεχθούν, θέλουν να τους παρηγορησεις, να τους αγκαλιασεις χωρίς να πεις τίποτα, να τους επαναφερεις στην πραγματικότητα; Ιδιαίτερα όταν αυτή η φορά έρχεται μετα απο τον πρωτο χρονο γνωριμίας είναι ακόμη πιο άβολα διότι αισθάνεσαι οτι γνωρίζεις τον άλλον οποτε λογικά θα έπρεπε να ηξερες πως να φερθεις. Και καθώς το μυαλό μου προσπαθουσε να καταλάβει πως γίνεται κάποιος να με εμπιστεύτηκε τόσο απότομα και αν το πρόβλημα να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας είναι ένα θέμα της γενιάς μου ή κάτι διαχρονικό σκέφτηκα γενικά την συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου εκείνη την στιγμή.

Η συνάντηση μας ξεκίνησε οπως κάθε άλλη όμως σύντομα άλλαξε αρχισε να μου μιλάει για την ανησυχία που έχει για ενα πολύ προσωπικό και συναισθηματικό πρόβλημα. Οσο προσπαθούσα να δώσω μια απάντηση χρησιμοποιώντας τις σωστές λέξεις μου εκμυστηρεύτηκε κάτι, που όπως είπε (και θελω να πιστευω πως ηταν ειλικρινης) δεν το ξέρει κανένας άλλος, και είναι πολύ δύσκολο για αρκετούς να το παραδεχτούν στον ίδιο τους τον εαυτό. Μετά ξεκίνησε να κλαίει και μου έλεγε ότι δεν θέλει να με χάσει. Στο τέλος μου ζητούσε ευχαριστώ και συγγνώμη.

Καθως έφευγε άρχιζε να με κυριεύει ενα μούδιασμα. Πότε άρχισε να με εμπιστεύεται τόσο πολύ; Εκανα κάτι εγώ ή απλά θεώρησε ότι υστερα απο τόσο καιρό μπορούσε; Και το σημαντικότερο από όλα ήταν ειλικρινές όλο αυτό ή απλά στηριζόταν σε ενα ξέσπασμα και το πόσο βολικά είμαστε μεταξύ μας; Τότε αποφάσισα ότι λογικά η δυσκολία έκφρασης των συναισθημάτων είναι ένα προβλημα πολύ πιο παλιό από την γενιά μου που μας το πέρασαν οι γονεις μας και λογικά θα το δώσουμε και εμείς στα παιδιά μας. Ηταν ο λογος που με ευχαρίστησε. Πλεον όταν ανοιγομαστε και δείχνουμε το πως νιώθουμε είμαστε ευγνώμονες οταν δεν πληγωνομαστε και ευχαριστουμε τον άνθρωπο απέναντι μας.

Νομιζω συνειδητοποιω με τρόμο ότι βρισκόμαστε σε εναν κυκλο ο οποίος πολύ φοβάμαι πως είναι φαύλος αν δεν αλλάξουμε εμείς κάτι. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι θα τους αντιμετωπίσουν με σκληρότητα όταν εκφράσουν τα συναισθήματα τους οπότε γίνονται πιο δυνατοί και τα κρατάνε μέσα τους το οποίο τους κανει πιο ψυχρούς και σχετικά σκληρούς απέναντι στους υπολοιπους και τα δικά τους συναισθήματα.

Ετσι αποφάσιζω να κλείσω το θέμα εδω. Υπάρχουν πολλά ερωτήματα για τα οποία δεν μπορω να πάρω απαντήσεις οποτε απλα θα μπορουσα να κάθομαι να αναλυω κάθε πιθανότητα. Αλλά δεν εχω ουτε τη σωματική ουτε την ψυχική δύναμη και μια καινούργια εβδομάδα ξημερώνει. Οσο απαισιοδοξα και αν φαίνεται να ξεκινάει αυτός ο μήνας έχω ελπίδα για τα καλυτερα. Θέλω να πιστεύω το ίδιο και εσείς

Καλή βδομάδα και καλό μήνα σε ολους λοιπόν